Spanning en Sensatie!

Hoooii,

Hier weer een berichtje uit het verre Afrika. Intussen is er weer veeeel gebeurd hier dus vond ik het wel weer tijd voor een nieuw verhaaltje. Hij is erg lang is geworden, dus ik bedank de mensen die de tijd hebben om het te lezen alvast bij deze! :)

Op vrijdagmiddag 26 december stond er intervisie op het programma, een onderdeel dat Eye4Africa aanbiedt aan alle stagiaires, dus verbleef de hele groep muzungu’s (we zijn nu in het totaal met 18 man omdat er ook studenten uit Amsterdam bij zijn gekomen) weer in Kampala in het ICU guesthouse. Na het eten stond een leuke stap avond op de planning. We waren met zijn 17en dus belden we voor dit aantal personen een special hire (taxi) om naar de bar te gaan. Om 9 uur kwam er welgeteld 1 matatu busje door de poorten van ICU gereden om ons naar onze bestemming te brengen. Nadat we met 17 muzungu’s in een matatu busje voor 14 man waren gepropt, aangehouden waren door de politie (een busje vol muzungu’s valt nogal op) en door de politie agent op zijn boda-boda (inclusief zwaailicht, én vrouwelijke politie agent achterop) een escorte kregen naar onze bestemming, kwamen we aan bij de Iguana bar. Hier zat, net zoals de vorige keer, de sfeer er goed in en iedereen ging dan ook uit zijn dak. Het werd veel gedanst op zijn Afrikaans en mij zijn dan ook wat Afrikaanse danspasjes bijgebracht, echt geweldig. Na een erg knusse taxirit terug, we zaten namelijk met zijn 7en in één personen auto voor maximaal 4 man (exclusief chauffeur), plofte ik voldaan in mijn bedje.

De volgende dag gingen we met een groepje van 7 meiden Kampala in en bezochten we de craftmarket, waar je veel leuke handgemaakte souvenirs kan kopen voor weinig geld, dus hier heb ik me dan ook helemaal uitgeleefd. En oja, het afdingen gaat me ook steeds beter af! In de avond was het plan om met de hele groep uit eten te gaan en we gingen weer eten bij Mediterrano. Ik kan me niet herinneren dat een pasta met gorgonzola me ooit eens zo goed had gesmaakt als die ik die avond at. Na het eten was ik dan ook helemaal voldaan en kapot van de hele dag, dus gingen Evi, Vera, Tim en ik lekker terug naar ICU om op tijd in bed te kruipen.

Na dit leuke en gezellige weekend met de hele groep muzungu’s, was de maandag helaas al snel weer aangebroken. Deze afgelopen stage week stond vooral in het teken van het doen van de laatste dingen voor het onderzoek. We hadden nog een aantal interviews gepland staan en hebben op drie verschillende scholen activiteiten met leerlingen van Primary 5, 6 en 7 gedaan voor ons onderzoek. In deze activiteiten gingen we met deze leerlingen bespreken wat zij eigenlijk vinden van de leermaterialen die ze aangeboden krijgen, welke leermaterialen voor hen de belangrijkste zijn, wat ze missen in de klas wat betreft leer materialen en wat zij hier van vinden. Ik merkte tijdens de activiteiten dat deze kinderen het niet echt gewend zijn dat hun om hun mening wordt gevraagd. Ze deden wel erg goed mee tijdens de activiteit en leken het ook leuk te vinden dat wij er waren om met hun iets te doen, maar als je hun om hun mening vroeg bleven ze vaak vooral stil. Het was dan ook een uitdaging om wel achter de mening van deze leerlingen te komen. Bij de ene klas ging dit dan ook makkelijker dan de andere. Na de activiteit gaven we de kids ook nog de gelegenheid om ons dingen te vragen over onszelf of over ons land. Dit was altijd erg leuk. We kregen veel leuke vragen, zoals wat vinden jullie van het eten in Uganda, wat eten jullie in Nederland, wat voor weer is het in Nederland etc. Ze vinden het erg leuk om dingen te horen over Nederland en hier dingen over te weten te komen, zelfs de leraren vinden dit erg leuk (die stellen soms zelfs de meeste vragen, haha!).

Na deze stage week was het alweer weekend. Afgelopen vrijdag stapten Evi en ik, na een coaching gesprek met onze Eye4Africa coach, op de bus naar Jinja. Jinja is de op 2 na grootste stad van Uganda en ligt op ongeveer 80 km ten oosten van Kampala. In Jinja ligt the Source Of The Nile, het punt waar de Nijl ontspringt en vloeit uit Lake Victoria. Toen we aankwamen, merkte ik al meteen dat Jinja een stuk rustiger is dan Kampala, maar je hebt er wel gewoon alles en er hing hier een leuke sfeer. Evi en ik dumpten eerst onze spullen bij het guesthouse van Suzan en Lauren, twee meiden van onze minor groep, waarbij een kamer vrij was gekomen die wij konden huren voor twee nachten. Een groot deel van de groep muzungu’s was inmiddels ook aangekomenen en met zijn allen maakten we een boottocht over de Nijl. Jammer genoeg was het bewolkt, maar het was toch wel erg mooi! Het is heel groen in Jinja en langs het water waren veel verschillende tropische vogels, andere dieren, zoals Mountain Lizards en aapjes te zien.
In de avond gingen we met de hele groep, plus een Deense jongen uit het guesthouse van Suzan en Lauren, eten bij 2 Friends, een pizzeria. Ondanks dat we lang op ons eten hadden moeten wachten, smaakte mijn pizza en toetje erg goed en iedereen kroop dan ook meteen na het eten in bed. De volgende dag stond namelijk een hele dag raften op het programma!

Om kwart voor 9 die zaterdag ochtend stond de bus van de raft organisatie klaar om de hele groep muzungu’s, we waren in totaal met 17 mensen, naar de Nijl te brengen. Ik moet zeggen dat ik het heel erg spannend vond en ook wel zenuwachtig was. Ik vind water erg leuk, zolang het niet te wild is. Wat wilder water vind ik soms nog wel angstaanjagend, maar toch wilde ik deze uitdaging aangaan en mijn angsten overwinnen, dus ik ging ervoor!

Na langer dan een uur wachten op iets of iemand, waarvan ik nog steeds niet weet wie of wat (typisch Afrikaans weer..), gingen we eindelijk de boot in. Ik stapte met Vera, Demi, Brian, Renee, Lauren, Myrthe en Lisa in de boot. De rest ging in de andere boot. Eerst werd van alles uitgelegd en hadden we gelegenheid om even een duikje te nemen in de Nijl, waarvan de temperatuur prima was. Ook was het heerlijk om je af en toen even te laten meenemen door de stroming, die nog niet erg sterk was op dit punt. Eenmaal terug op de boot, vertelde onze gids dat de gradaties van de stroomversnellingen 1 tot en met 6 waren, maar dat wij máár (maar??? Ahum..) tot gradatie 5 zouden gaan doen. Tot mijn schrik verkondigde hij ook dat de eerste afdaling meteen een gradatie 5 had, dus begon mijn hart wel even wat sneller te kloppen. We peddelden hier naartoe en hoorden vanaf tientallen meters afstand de stroomversnelling steeds dichterbij komen. Toen we van deze afdaling gingen, vroeg ik mezelf af waar ik eigenlijk in godsnaam mee bezig was. Ik zag alleen maar water op me afkomen en werd voor mijn gevoel de hele boot rondgeslingerd. Wel moet ik zeggen dat toen we aan het einde kwamen en ik er achter kwam dat ik daadwerkelijk nog in de boot zat en nog leefde, het toch wel een kick gaf. De adrenaline gierde door mijn lijf. Na nog wat afdalingen van gradatie 3 en 4 (deze waren wel erg leuk en niet zo eng!), kwamen we er achter dat onze boot nogal volliep met water en er werd geconstateerd dat hij kapot was. De boot van de andere groep was ook kapot dus kwam er één nieuwe boot en werd de andere ‘gemaakt’. Intussen aten we aan wal de lunch die mee was genomen, en dit smaakte erg goed! Wij hadden dus de boot die ‘gemaakt’ was, maar tijdens de rest van de middag zat er wel steeds een mannetje achter in onze boot om er lucht in te blijven pompen met een luchtbed pompje.. Een erg veilig gevoel kreeg ik hier niet van, maar goed, het was in ieder geval beter dan daarvoor. Nadat we nog wat afdalingen hadden gehad in de stromende regen en (al zingend, de sfeer zat er namelijk goed in) tegen de wind en regen in hadden moeten peddelen, kwam de laatste stroomversnelling al en deze was gradatie 5. Maar voordat deze kwam, was er een gradatie 6. Deze namen we natuurlijk niet, want dat is gewoon zelfmoord, dus gingen we aan land en liepen we langs gradatie 6 om bij de 5 te komen. Bij de gradatie 6 was de stroming echt heel sterk en ik verwonderde mezelf over hoeveel kracht water eigenlijk kan hebben. Toen we bij 5 aankwamen, was de stroming hier wel minder, maar nog steeds heel sterk en ik twijfelde heel erg of ik hier wel af wilde, de stroming zag er namelijk erg angstaanjagend uit. De andere groep ging eerst dus kon ik eerst naar hun kijken en bedenken wat ik wilde. In het midden was het water vooral erg hoog en sterk, maar zij gingen langs de zijkant waar het water minder heftig was. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik gewoon moest gaan en stapte toch de boot in. Het was een beetje eng, maar vooral leuk en iedereen zat aan het einde nog in de boot (overwinning!). Wel waren er bij de andere boot mensen uitgevallen, waaronder mijn maatje Evi. Ze had haar voet ergens tegenaan gekregen toen ze mee was genomen door de stroming, dus daar had ze veel last van. Iedereen was erg onder de indruk van het raften, en op de terugweg in de bus werd er dus nog uitgebreid nagepraat over de dag. Als ik er zelf zo op terugkijk, ben ik nog steeds verbaasd over het feit dat ik nog leef. Ondanks dat ik het raften heel eng vond, ben ik toch trots ben op mezelf ben dat ik het gedaan heb en weer een angst heb overwonnen!

Nadat we wat hadden gegeten bij de raft organisatie, kwamen we allemaal uitgeput terug op onze accommodaties en na wat te hebben uitgerust was het plan om het uitgaansleven van Jinja te gaan ontdekken. Evi was erg moe, nog geschrokken van haar val in het water en ze had erg last van haar voet, dus zij ging niet mee op stap en ging lekker naar bed. Zelf was ik ook wel erg moe en mijn bed zag er erg verleidelijk, maar ik besloot om toch ‘eventjes’ mee naar de kroeg te gaan. Dit ‘eventjes’ werd uiteindelijk half 4, maar dat was helemaal niet erg, want het was wel echt een hele leuke avond met wederom veel leuke muziek en dansen!
Op zondag was eigenlijk het plan om naar het Nile Resort te gaan, waar je lekker tot rust kon komen aan het zwembad met uitzicht op de Nijl. Maar toen Evi opstond in de ochtend, was haar voet helemaal dik en kon hem niet meer bewegen of er kracht mee zetten. We vonden het toch verstandig om er naar te laten kijken, dus we besloten een special hire te bellen die ons naar Kampala zou brengen. We gingen naar ‘the Surgery’, een soort huisartsenpost in Kampala, en daar keken ze ernaar. Degene voor de röntgenfoto was er die dag niet dus moesten we vandaag (maandag 5 november) terug komen. Toen we vandaag teruggingen, bleek er gelukkig niets gebroken te zijn en was het vooral erg gekneusd. Dit was een hele opluchting! Evi moet proberen wel wat rust te houden en hopelijk gaat het dan snel beter.

Nou, dat waren wel weer wat avonturen die we hebben meegemaakt.
Erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal, sorry dat hij zo lang was, maar hopelijk vonden jullie het wel leuk om te lezen! De volgende keer maak ik hem iets korter, nou ja ik zal het proberen, hihi. ;)

Veel liefs, Sita

PS: foto's van het raften van afgelopen weekend volgen nog op facebook, andere foto's staan er wel op!