Aan alles komt een eind..

Lieve allemaal,

Het is vandaag zondag, en zondag betekent in mijn gewone leven in Nederland vaak brak zijn, uitrusten en nagenieten van een gezellig avondje stappen. Hier in Kampala in Uganda is dat niet veel anders.. Ik zit nu lekker, met een enigszins brak gevoel na een gezellige B-day party van Evi van gisteravond, op het dakterras van ICU mijn reisverslagje voor jullie te typen voordat ik vanaf morgen 10 dagen op reis ben! Want ja lieve lezers van mijn blog, het einde is in zicht.. de tijd hier in het verre Uganda vliegt voorbij. Over 19 dagen sta ik namelijk alweer met mijn voetjes in de Nederlandse sneeuw! Maar voordat dat zover is, staan er nog hele leuke reisweken op de planning!

De afgelopen week hebben Evi en ik afscheid genomen op onze stage. We hebben de laatste week dus ook veel tijd doorgebracht op het jongerencentrum. Tijdens onze stage periode waren we vaak op pad om de activiteiten op de scholen te doen en natuurlijk voor ons onderzoek. We hebben in die weken dus niet veel tijd doorgebracht op het jongerencentrum, tot afgelopen week. We hebben iedereen beter kunnen leren kennen in de afgelopen week, maar toen was het al tijd om afscheid te nemen! Ik had misschien toch nog graag wat weekjes met deze lieve mensen en de kids die naar KYC komen doorgebracht, maar helaas was het tijd om te gaan.
We zijn deze week vooral bezig geweest met het vormgeven van ons educatief programma. Uit ons onderzoek op de scholen naar de toegankelijkheid van lesmaterialen bleek dat er vooral veel mist (tekstboeken, spelmateriaal etc) en dat de grootste oorzaak hiervan is dat er geen geld is. Omdat we ons onderzoek op 5 scholen moesten doen, hebben we in deze 9 weken niet heel diepgaand onderzoek kunnen doen naar de onderliggende problematiek. De twee belangrijkste aanbevelingen die we naar aanleiding van ons onderzoek hadden gedaan waren:
- Een meeting plannen met alle directeuren van de scholen om te praten over de onderliggende problematiek en hoe het jongerencentrum de scholen hierin kan ondersteunen.
- Verder onderzoek doen naar de onderliggende problematiek en met de medewerkers een workshop doen over onderzoek doen.
We hadden een meeting gepland met Esther, de eigenaresse en oprichtster van KYC, en ook de andere medewerkers. Omdat woensdag de meeting niet doorgegaan was, hadden we hem nu maandag gepland. We hebben met haar de aanbevelingen besproken en ze vond de bovenstaande aanbevelingen ook het beste om iets mee te gaan doen. Ze was zelf al bezig om de meeting met de directeuren te plannen, dus dat was al super goed! Daarnaast was ze ook wel geïnteresseerd in de workshop over onderzoek doen en we hebben afgesproken om dit als Educatief Programma deze week te plannen. Evi en ik besloten om een enquête te doen met een aantal vragen over onderzoek doen om er achter te komen wat de medewerkers al wisten van onderzoek doen en welke ervaring ze hierin hadden. Op deze manier konden we de workshop vormgeven aan de hand van hun eigen kennis en niveau. Esther en Timothy dachten dat de meesten niks wisten erover en het niveau heel laag was, maar tot onze verbazing hadden een aantal mensen de vragenlijst heel goed ingevuld en wisten ze al best wel wat van onderzoek doen af! Wel merkten we dat ze zelf wel erg onzeker waren over wat ze hadden ingevuld en niet echt veel motivatie hadden om er iets in te ondernemen, en dat terwijl ze al best wel veel wisten! Dit allemaal in acht nemend, besloten we om in de workshop de basis stappen die je neemt in onderzoek doen nog eens toe te lichten en te herhalen, waarna we interactief met de staff een actueel probleem in een onderzoeksopzet wilden uitwerken. Op die manier zouden ze misschien wat extra gemotiveerd worden om onderzoek te gaan doen als ze er actief mee bezig zouden zijn. Ook zouden we een document achterlaten met daarin de ‘guidelines’ voor onderzoek doen.

Dinsdag en woensdag hebben we hard gewerkt aan het Educatief Programma, de workshop en de guideline zodat we er op donderdag helemaal klaar voor waren. Helaas kon Esther er zelf niet bij zijn maar Anna, de Duitse stagiaire, heeft het voor haar gefilmd. De workshop zou om 10 uur beginnen, maar één van de medewerksters van de mobile library was er nog niet en een andere kwam gewoon niet opdagen. Toen ze om 11.15 er eindelijk was (we hadden al die tijd gewacht), ging ze helemaal gedemotiveerd thee zitten drinken en na een aantal keer vriendelijk vragen of ze kwam, besloten we om kwart voor 12 maar te beginnen. We hadden er zelf ook al steeds minder zin in, we doen dit voor hun en niet voor onszelf! We hadden ook van Anna, de Duitse stagiaire die fulltime op KYC stage loopt, gehoord dat ze wel vaker geen motivatie hebben, vooral als Esther (de bazin) er niet is. Het is dan ook heel lastig om hun te motiveren. De westerse landen hebben de derde wereld landen altijd veel hulp geboden, waardoor het lijkt alsof ze nu zelf een beetje achterover leunen en niet altijd even gemotiveerd zijn om zelf dingen te ondernemen om situaties te verbeteren. Terwijl, denk ik, de situatie júist beter wordt als ze er zelf meer voor gaan doen, alleen zijn zelf kunnen iets aan de situatie veranderen. Wij kunnen wel hulp bieden maar uiteindelijk moeten ze het zelf doen en dat hebben ze soms niet helemaal door, omdat het al jaren zo gaat dat ze wel geld krijgen of er iets voor ze wordt gedaan door de westerlingen. En dat is, ben ik achter gekomen het meest tricky van het hele ontwikkelingswerk. Het is een cirkel waar geen einde aan lijkt te komen, en dat is zo lastig!

Maar goed, ik dwaal een beetje af.. O ja, De workshop.. Toch wilden we het allemaal door laten gaan en we begonnen met 3 medewerkers aan de workshop. De presentatie zelf ging erg goed, maar als we wat vroegen was het wel lastig om iets uit ze te krijgen, je moest ze echt proberen te motiveren. Dit hebben we dan ook geprobeerd en ze werden steeds actiever. Vooral toen we begonnen aan het uitwerken van een actueel probleem dat nu speelt op het jongerencentrum in een onderzoeksopzet. Ze werden steeds enthousiaster en zeiden dat ze hier toch wel veel aan hadden gehad. We hebben één persoon aangewezen als persoon die dit gaat opvolgen als wij weg zijn. We hebben de guideline aan ze gegeven en het ook op de computer gezet. We hebben afgesproken dat ze ons op de hoogte zullen houden van hoe het allemaal verloopt, ik ben erg benieuwd. Ik hoop dat ze de motivatie vinden en er echt wat mee doen, ik hou mijn hart vast! Meer kunnen wij er nu niet meer aan doen helaas, ook al had ik dat wel graag gewild. Aan het einde van de workshop hebben we ze cadeautjes gegeven. We hadden bij de Mango Tree een poster voor ze gekocht over de preventie van HIV/aids, omdat zij hier ook veel voorlichtingen etc voor geven. Daarnaast hadden we alle spelletjes die we uit Nederland hadden meegenomen nog over en hebben die aan ze gegeven. Ze waren er super blij mee, dus dat was erg leuk om te zien! Nadat we afscheid hadden genomen van iedereen op KYC vertrokken we gauw naar huis, deden voor de laatste keer boodschappen bij ons vaste supermarktje en kochten groenten bij ons vaste groentevrouwtje. Iedereen vond het jammer dat we weg gingen, maar we beloofden dat we nog terug zouden komen naar Uganda als we weer geld hadden gespaard. Thuis hebben we met moeite onze koffers en backpacks kunnen inpakken (ik heb hier al veel gekocht dus het was nog best een geprop), kookten we voor de laatste keer en kletsten nog even wat met de buurtjes.

Vrijdag al vroeg in de ochtend vertrokken we, nadat ik nog eens goed voor de laatste keer alles in me had opgenomen, met de special hire richting het ICU guesthouse, waar we dit weekend verblijven. Dag Kawanda! Dag lieve buurkindjes! Dag leventje van de afgelopen twee maanden! Ik ga het zeker wel missen, ondanks dat ik ook zin heb om weer terug naar Nederland te gaan en iedereen weer te zien, en hopelijk kan ik nog eens een keertje terug komen..

Vrijdag en zaterdag stonden in het teken van, jawel: SHOPPEN! Altijd leuk :) Dus we hebben ons lekker uitgeleefd bij de Craft Market en boodschappen gedaan voor Evi’s verjaardagsfeestje van zaterdag avond. We hebben gezellig met iedereen in ICU bijgekletst en we hoorden dat het Ugandese voetbal team (Uganda Cranes worden ze hier ook wel genoemd) zaterdag om 6 uur in de finale stond tegen Kenia van de East African Cup en dat deze wedstrijd in het Nelson Mandela Stadion in Kampala werd gespeeld. We besloten dat we daar heel graag heen wilden, dus gehuld in voetbalshirts van het Ugandese team vertrokken we op de boda naar het stadion. Daar was het een drukte van jewelste, dus we besloten om de vip ingang te nemen en we betaalden 10.000 shilling (ongeveer 3,50 euro) voor een kaartje (OMG, een fucking voetbal finale voor 3,50 euro!). Het was echt een top ervaring om daar samen met allemaal Ugandesen het team aan te moedigen en als kerst op de taart hebben we gewonnen met 2-1, dus Uganda is voetbal kampioen van Oost Afrika! Het feest barstte los en er werd allemaal vuurwerk afgestoken, echt helemaal geweldig! Al zingend: Go we go, Uganda Cranes we go! (dat is wat ze hier zingen voor het team) vertrokken we helemaal enthousiast terug op de boda naar ICU. Daar hebben we ons klaargemaakt voor de avond, wat Evi’s verjaardag zou om 12 uur zijn! Vera en ik hadden voor haar een geïmproviseerde chips-taart gemaakt met 24 kaarsjes erop (Evi houdt niet van zoetigheid, maar wel van chips dus moesten we ff iets creatiefs verzinnen) en het was echt heel goed gelukt al zeg ik het zelf, haha. We hebben gezongen, de ‘taart’ opgegeten en Evi het cadeau gegeven. Hierna stond al gauw de matatu voor de deur en vertrokken we met zijn 15en richting de Iguana, om daar het feest verder voort te zetten. Je kunt misschien al raden wat er onderweg gebeurde.. we werden aangehouden door de politie. De chauffeur moest een blaastest doen en daaruit bleek dat hij met drank op achter het stuur zat.. De bus werd ingenomen en hij werd de cel in gegooid (we stonden namelijk precies bij het politie bureau). Natuuuurlijk moest dit ons weer overkomen, dus hebben we tijdens het wachten op wat er nu ging gebeuren, de tijd maar gedood met Nederlandse liedjes zingen. Om kwart voor 2 konden we eindelijk gaan. We werden in een nieuw busje door een nuchtere chauffeur gebracht, en waren om 2 uur in de Iguana. Daar zat de sfeer er meteen goed in en we hebben Evi’s verjaardag eens flink goed gevierd, wat resulteerde in een onvergetelijke avond met onder andere veel drankjes, dansen op een kruk (Evi dan, als jarige natuurlijk) en nog veeeel meer, maar dat laat ik aan jullie fantasie over :)!

Vandaag is een lekker brak dagje en ik ga zo mijn tas maar eens inpakken voor onze 10 daagse reis, die morgen gaat beginnen! Na de georganiseerde trip van 6 dagen, waarover ik de vorige keer al schreef, gaan Vera, Evi, Niels en ik waarschijnlijk nog wat dagen rondtrekken in dezelfde buurt (zuidwest Uganda). We willen het stadje Fort Portal gaan bezoeken en naar warmwaterbronnen. We gaan vanavond de plannen concreet maken, dus ik ben erg benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. Ik heb in ieder geval heel erg veel zin in!

Lieve allemaal, ik hoop dat ik jullie wat warmte heb gebracht met mijn zonnige Uganda verhalen. Vries niet weg in het koude Nederland, want ik kom bijna terug en dan ga ik proberen de zon voor jullie mee te brengen!

Bye muzungu’s, tot over 10 daagjes!

XXXXXXX