Zet je beste beentje voor!

Lieve allemaal,

Nadat ik gisteren door Vera kaalgeplukt ben (wees niet bang, ze heeft me niet beroofd, alleen mijn wenkbrauwen geëpileerd), we heerlijk tapas gegeten hebben bij Gusto en ik nu lekker in de chill-modus op het dakterras van ICU zit, heb ik nu eindelijk tijd voor het schrijven van mijn reisblog, en ik zit ik te popelen om jullie te vertellen over mijn geweldige reis van de afgelopen week! Het is weer een lang verhaal geworden dus hopelijk willen jullie het toch lezen!

Het avontuur begon op maandag 10 december. Met een groep van 7 vertrokken we met een safari busje op een georganiseerde reis van 6 dagen. De eerste bestemming van onze reis was Queen Elizabeth National Park, een safari park in het westen van Uganda. De eerste dag hebben we vooral in het busje doorgebracht, die gereden werd door onze geweldige gids Xavier, die meteen helemaal enthousiast met ons aan deze trip begon. Rond een uur of half 5 kwamen we maandag aan op het park en konden we meteen beginnen aan onze eerste gamedrive (een safari tocht door de wildernis). De vorige keer op safari bij Murchison Falls, hadden we niet alle dieren gezien dus we hoopten hier onder andere leeuwen en luipaarden te zien. (luipaarden horen namelijk tot de big five en niet giraffes zoals we eerst dachten, oeps!)
Onze wens ging vrijwel meteen in vervulling want toen we nog maar 5 minuten in het park waren, zagen we een aantal safari-busjes en jeeps stilstaan op één plek. Daar moest iets te zien zijn! Wij reden er zo geruisloos mogelijk naartoe en zagen tot onze blijdschap een mannelijke leeuwen hoofd uit het savannegras steken.. Wauw! Simba lag lekker te chillen in het zonnetje, als een lion in the afternoon sun, met op de achtergrond de uitgestrekte savanne en daarachter al een aantal pieken van de Rwenzori bergen. Hij bewoog bijna niet, behalve tijdens het schudden van zijn prachtige manen. Het was echt een geweldig gezicht. De savanne van Queen Elizabeth National Park is sowieso wel anders dan de savanne van het Murchison Falls National Park. Hier was het gras minder hoog en er was iets meer begroeiing leek het, maar desalniettemin kreeg ik bij het zien van deze leeuw een Lion King gevoel! Toen we verder reden stuitten we op een gegeven moment op een eenzame, bejaarde olifant. Hij stond helemaal alleen op de weg en de kudde was nergens te bekennen. Waarschijnlijk had zijn kudde hem verstoten, omdat hij zo oud was en nu een ander mannetje de leiding genomen had, vertelde de gids Xavier. Je zag ook echt dat deze enorme olifant heel oud was. Zijn vel hing, zijn lange slurf sleepte over de grond of hing roerloos over zijn zwart geworden slagtanden heen, hij bewoog heel sloom en ook leek hij incontinent te zijn. Ik had echt medelijden met dit opaatje, hij moest nu totdat hij zou sterven helemaal alleen zijn, wat zielig! Xavier reed nog dichterbij zodat hij misschien van de weg zou gaan en wij er langs konden. Dit had echter het tegenovergestelde effect: hij kwam op ons af! Wij reden achteruit en hij kwam, steeds sneller, richting onze auto.. Oeii, schoot het door mijn hoofd, die olifant zou zonder moeite onze bus omver krijgen als hij dat zou willen! Gelukkig vertraagde zijn pas op een gegeven moment. Hij had denk ik (gelukkig!) last van ouderdomsvermoeidheid, waarna hij aan de kant ging en wij er door konden. Phieuw!

De volgende dag hadden we ’s morgens vroeg de chimpansee tracking, nadat we nog een korte (extra) gamedrive hadden gehad van onze gids en nog eens leeuwen waren tegengekomen. Ook kwamen we ze op de weg terug vanaf de chimpansee tracking nog eens tegen. De dieren die we zo graag wilden zien, zagen we nu gewoon al 3 keer in twee dagen! De groep van ’s ochtends en ’s middags was waarschijnlijk dezelfde groep en ze lagen ook ongeveer op dezelfde plek. Het was waarschijnlijk een leeuwin met haar kinderen. Er was beide keren ook één klein welpje bij, de rest van de leeuwen waren allemaal al groter. Het welpje was niet altijd goed te zien omdat hij achter de bosjes zat, maar af en toe stak hij zijn koppie uit boven het gras, wat een poepie! De tweede keer zagen we hem beter want toen lag hij in het gras. Het was echt heel mooi om dit gezin vredig te zien uitrusten in het zonnetje. Ze lagen een beetje, knuffelden en stoeiden een beetje met elkaar, echt prachtig om te zien!

Zoals ik al zei, hadden we dinsdag ochtend de chimpansee tracking, waarin we chimpansees gingen traceren in hun natuurlijke leefomgeving. Nou en dat was nog een hele onderneming! We kwamen aan bij een midden in de savanne gelegen en helemaal groen begroeide kloof, van ongeveer 50 meter breed en 16 kilometer lang, een geweldig mooi gezicht. Op 8 kilometer van deze kloof leven community’s (mensen dus!) en op de andere 8 kilometer de 22 chimpansees, nog veel meer andere aap-soorten en andere dieren. We hadden twee gidsen mee, waaronder er eentje een jachtgeweer bij zich droeg.. We gingen echt de wilde natuur in en voor het geval we oog in oog zouden komen te staan met wilde dieren, hadden we tenminste een jachtgeweer bij ons.. Eerst dacht ik nou, dat zal allemaal wel meevallen met die wilde dieren daar. De leeuwen en gevaarlijke dieren leven toch alleen op de savanne? Nou niet dus. Toen we de oerwoud achtige kloof binnen waren gegaan, zag onze gids onderaan al verse leeuwen voetsporen in de modder staan. Nou ik moet zeggen dat mijn hartje toen toch wel harder ging kloppen, maar het gaf wel echt een enorme kick om gewoon rond te lopen door een omgeving waar alle dieren gewoon in het wild leefden! Omdat de kloof door de regen best wel was onder gelopen met water, moesten we tot onze knieën het water door banjeren, wat het natuurlijk allemaal nog avontuurlijker maakte. Na een tijdje lopen, zag één van onze gidsen ineens een chimp. We liepen er gauw heen en zagen inderdaad een mama chimp hoog in de bomen zitten met een babychimp op haar buik, wauw! Jammer genoeg was het soms lastig om de dieren te volgen, maar ze lieten duidelijk weten dat ze er waren, want toen ik ineens dacht dat het was gaan regenen, bleek dat mama chimp op ons aan urineren was.. bah! Haha, ik weet zeker dat niet veel mensen kunnen zeggen dat ze zijn onder geplast door een volwassen chimp midden in de wildernis van west Uganda. Nadat we de mama en baby hadden gezien, zagen we nog een paar andere chimps en onze gids zei dat we echt geluk hadden dat we er zoveel gezien hadden! Het was echt een super ervaring.

In de middag hadden we nog een boottocht over lake Edward, één van de twee meren die Queen Elizabeth National Park bezit. Tijdens de boottocht zagen we veel waterbuffels die ons vrolijk met hun grote, wapperende oren toezwaaiden, nijlpaarden, die vaker onder dan boven het water waren en twee olifanten die tot hun buik in het water stonden en zich tegoed deden aan een enorme waterplant. Ook zagen we nog veel mooie vogels, een paar kleine krokodilletjes en kwamen we honderden vissersbootjes tegen die net uitgevaren waren. Het was een mooie en vooral ook erg gezellige boottocht. Na door onze gids Xavier te zijn meegenomen naar een mooie (en dure) lodge voor een drankje bij de zonsondergang, met hem weer heerlijk hilarische gesprekken te hebben gevoerd en na het eten de film Madagascar 2 te hebben gekeken op zijn laptop, zochten we na een vermoeiende dag onze bedjes op en kreeg ik de schrik van mijn leven. Toen ik uit de badkamer kwam, stonden er op nog geen 20 meter afstand van onze accommodatie een kudde olifanten te grazen. Jeeetje wat een dag! Helemaal onder de indruk kroop ik in mijn bedje, wetende dat er op 20 meter van mijn bed gewoon wilde olifanten stonden.. Ongelofelijk toch?

Tijdens de gamedrive van woensdag ochtend zagen we wederom een olifanten familie (twee keer zelfs!). En beide keren ook met een aantal baby olifantjes. Jeetje joh, het lijkt wel baby boom hier in Uganda! De baby’s waren echt super schattig.. we zagen ze rennen met hun slurfjes omhoog en hielden trouw de staarten van hun mama’s vast. Later las ik in mijn boek dat de moeder-dochter relatie van olifanten heel erg sterk is en dat zij wel 50 jaar bij elkaar kunnen blijven. Dat is toch schattig! Het blijven gewoon ook fascinerende dieren, ik zou er wel uren naar kunnen kijken.
Na de gamedrive stond de transfer naar onze volgende bestemming op de planning, namelijk: de Rwenzori Mountains! Hier kwamen we rond een uur of 2 aan en we hadden weer echt een geweldige accommodatie! Na mijn spullen 30000 treden, oké dat is overdreven maar zo voelde het wel, opgesleept te hebben, kwam ik bij onze slaapplaats terecht en dit was een ware beloning: hele schattige huisjes met geweldig uitzicht op de vallei. Die middag hebben we vooral rustig aan kunnen doen en uit kunnen rusten, want de volgende dag stond er een intensieve berg tocht op de planning! We zouden 700 meter gaan stijgen en ik zag er best wel tegenop.. Ik ben soms liever lui dan moe, zoals sommigen van jullie vast wel weten, maar ik besloot dat ik dit toch ging doen! De tocht begonnen we al vroeg de volgende dag, rond een uur of 7 in de ochtend. Dit omdat het dan nog niet zo heet was. Bij de eerste honderd meter was ik heel gauw uitgeput en buiten adem, maar na deze eerste meters klim zat ik er iets meer in en stond ik nog versteld van mijn eigen fit-heid na twee maanden niet sporten. Het was een zware tocht, maar gelukkig hadden we genoeg pauzes en zat de sfeer er goed in! De laatste meters werden wel echt zwaarder, het hellingspercentage leek wel 50%, maar ik pushte mezelf om door te gaan: ik móest en zou die top gaan bereiken! Nou mensen, ik heb het gered en ik was best wel trots op mezelf, het gaf echt een kick! Jammer genoeg viel de top van onze wandeling (het hoogste punt) een beetje tegen want er stonden veel bosjes waardoor je alles niet zo goed kon zien. Gelukkig was er verderop wel een punt waar je echt adembenemend uitzicht had en op de heenweg hadden we ook al veel mooi uitzicht gezien. Nadat we goed uitgerust waren, waren we klaar voor de afdaling, wat hilarische taferelen met zich meebracht. Na een aantal glijpartijen en enorme pijn in mijn tenen van het steeds ontzettend schuin naar beneden lopen, kwamen we uitgeput terug aan bij onze kamers en hebben we onszelf verwend met een middagje heerlijk lezen en uitrusten. Het was een topdag!

De volgende ochtend kwam Xavier ons weer ophalen bij Rwenzori en moesten we afscheid nemen van de mooie heidi-achtige omgeving. Onze volgende bestemming zou Lake Mburo zijn, een meer waaraan ook een nationaal park verbonden is. De transfer hier naartoe was ook wel weer een aantal uurtjes rijden, maar door de mooie omgeving die ik zag als ik naar buiten keek, heb ik me niet verveeld tijdens de rit. Toen we aankwamen bij Lake Mburo National Park, zagen we vrijwel meteen na binnenkomst zebra’s in de verte. Die hadden we nog niet gezien! Wat een mooie beesten zijn dat ook. We hadden rond een uur of 4 wederom een boottocht op het meer, maar dit keer in een kleiner bootje dus zat ik voor mijn gevoel nu echt tussen de dieren. Het was wederom mooi om de nijlpaarden (en ook krokodillen, ieeeh!) te zien en ook nu van zo dichtbij! Iedere keer als ik bubbels in het water zag was ik bang dat er zo ineens een nijlpaard of krokodil naast me in het water zou opdoemen. Maar ze bleven gelukkig wel wat verder van de boot af. Na de boottocht hebben we ons eten besteld en nam Xavier ons mee voor een extra game-drive die eigenlijk helemaal niet in het pakket zat. Wat een geluk en een geweldige gids hadden we toch weer! Xavier moest en zou tijdens deze reis een luipaard vinden, maar omdat deze lastig te vinden zijn ging hij een heel klein paadje in, van de gewone weg af. We reden door de struiken en bossen en zochten alle bomen en bosjes af naar de katachtige. We dwaalden steeds verder de natuur in en het pad werd steeds minder goed zichtbaar. Ook begon het al te schemeren dus besloten we maar terug te gaan. Onze gids nam ons in de maling door te zeggen dat hij niet meer wist waar we heen moesten, dus na een hele discussie (‘we moeten deze kant op’, ‘néé die kant!’ ‘daar kwamen we toch vandaan?’ etc etc) kozen we maar een weg en was ik wel even een beetje bang dat we het niet meer zouden terug vinden want het begon al aardig donker te worden. Uiteindelijk bleek dat Xavier het gewoon steeds had geweten.. Ik met mijn goedgelovigheid ook altijd.. Helaas zijn we geen luipaarden tegengekomen :(

Na het eten vertrokken we richting onze huisjes, die ook weer midden in het park lagen. Met de 5 meiden lagen we samen gezellig in één huisje en de mensen van het park hadden ons nog gewaarschuwd dat er ’s avonds veel wilde dieren rond het huisje zouden zijn dus dat we dan maar beter niet naar buiten konden gaan.. Bij een gebrek aan een WC in het huisje, hebben we alles óf moeten ophouden tot de volgende ochtend, óf ons toch naar buiten wagen, óf in het doucheputje de kleine boodschap doen. Ja ik weet het, dat klinkt vast allemaal best wel primitief, maar inmiddels ben ik er toch wel aan gewend geraakt. Dit is immers toch Afrika! Ik heb die avond wel echt goed geslapen en de volgende ochtend gingen we, wat later dan gepland in verband met de harde regen in de ochtend, op weg voor een safari-wandeling. We gingen, samen met een gids die wederom een jachtgeweer bij zich droeg, te voet het park door. Het was best wel fris en nat nog, dus hadden we lekkere warme truien en vesten aangetrokken. Tijdens de wandeling zagen we vooral veel soorten antilopen, wat zwijntjes en aapjes. Jammer genoeg zagen we niet echt zebra’s maar die hadden we immers tijdens onze game-drive van de avond ervoor al gezien. Het was wel een apart idee dat we weer gewoon midden door de wilde natuur liepen en allemaal sporen van wilde dieren tegenkwamen, maar toch vond ik de wandeling niet zo spetterend als ik verwacht had. We gingen terug naar het huisje om onze spullen te pakken en ons in warmere en droge kleding te hijsen en gingen weer de weg op. Lake Mburo was voor deze 6 daagse trip de laatste bestemming geweest en we namen in Mbarara afscheid van Xavier, Suzan, Lauren en Brian, waar Niels, Vera, Evi en ik de matatu pakten richting Fort Portal. We zouden daar nog twee of drie nachten blijven en nog een bezoek gaan brengen aan de Hot Springs van Semiliki National Park. Xavier had, met zijn geweldige gidsen netwerk, daar ook weer een nieuwe gids voor ons geregeld: jack.

Evi had een zweer op haar arm ontdekt een aantal dagen geleden en maakte zich er toch zorgen om. Omdat het zondag ochtend nog aan het regenen was en onze zwembad plannen een beetje in het water vielen, hebben we Jack gebeld die ons naar het centrum van het stadje bracht en waar Evi een bezoek gebracht heeft aan het ziekenhuisje om naar haar zweer te laten kijken. Ze wisten daar niet echt goed wat het was en ze kreeg twee zalfjes en antibiotica voorgeschreven. In de middag klaarde het wat op, wat vaak zo is hier in Uganda heb ik gemerkt: als het ’s ochtends regent is het ’s middags mooi weer en andersom. We vertrokken dus toch maar naar het Mountain Moon hotel en hebben daar lekker aan het zwembad gelegen en ’s avonds ook gegeten. De volgende ochtend vertrokken we vroeg met Jack de bergen in, richting Semiliki National Park. We gingen met de gids van daar het door aapjes bewoonde regenwoud in, op weg naar de hot springs (heet waterbronnen). Hot springs ontstaan op de punten waar de aardlagen dunner zijn en niet altijd goed op elkaar aansluiten. Hier komt dan het door magma verwarmde water vanuit de aarde omhoog en vormt een hotspring. Je had een mannelijke en een vrouwelijke hotspring. Bij de vrouwelijke vorm zie je het water echt omhoog sproeien en bij de mannelijke is het gewoon een grote dampende plas water. Het water is ongeveer rond de 105 graden celcius. Het was echt heel vet om dit aparte natuurlijke verschijnsel te zien en te horen hoe zoiets kan ontstaan. Omdat het water echt kookt op sommige punten van de vrouwelijke hotspring, waar we als laatste naartoe gingen, konden we daarin koken! Toen we aankwamen lagen op die punten voor onze lunch dus al lekker eitjes, matooke en aardappels in het water te koken. De heerlijke lunch, bereid met slechts de natuur, smaakte heerlijk en het was een unieke ervaring! Na de lunch gingen we weer terug naar Fort Portal en tijdens dit ritje genoot ik nog even van de berg achtige omgeving om me heen en dacht ik terug aan de afgelopen week. Jeetje wat heeft Uganda toch veel te bieden en wat hebben we er toch veel van gezien!
We stapten in Fort Portal op de bus richting Kampala en kwamen daar rond een uur of 9 aan. Op de boda gingen we naar ICU guesthouse, waar we ons uitgeput in onze bedjes lieten vallen.

Het was echt een top week geweest en ik heb er echt van genoten. We hebben zo veel gezien en gedaan en de groep was ook echt top! Ik ben blij dat ik hier, naast mijn stage, ook zo veel dingen heb mogen zien van dit geweldige land. Deze week zijn we nog druk met de laatste dingen doen in Kampala en zaterdag vertrekken we nog voor een aantal dagen naar de Ssese eilanden, die liggen in lake victoria, om daar de kerst door te brengen. Ik ga jullie daar de volgende keer allemaal meer over vertellen want deze blog is weer véél te lang geworden zie ik! Hopelijk was het toch leuk en de moeite waard om te lezen.

Lieve allemaal, alvast hele fijne kerstdagen, geniet ervan en eet niet te veel! Ik ga nu nog 8 dagen genieten en dan sta ik weer met beide voetjes op de Nederlandse bodem.

Veel liefs, Sita