Mweraba! (goodbye)

Hallo lieve en trouwe lezers van mijn blog,

Hopelijk hebben jullie allemaal een fijne, gezellige en niet al te koude kerst gehad! Hier is alweer mijn allerlaatste berichtje uit ‘the Pearl of Africa’, het geweldig mooie Uganda. Vanmorgen zijn Evi, Vera, Niels en ik terug gekomen van onze geweldige kerstdagen op de Ssese eilanden en de week hiervoor hebben we nog wat laatste dingen in Kampala gedaan.

Zo hebben we vorige week doorgebracht in ICU en zijn bijvoorbeeld nog lekker wezen shoppen in Kampala voor de laatste dingetjes, hebben lekker uitgerust en hebben we een bezoekje gebracht aan de Gadafi Moskee in Kampala. We hadden gehoord dat dit heel mooi was om naartoe te gaan, dus op donderdag middag gingen we op pad ernaartoe. Toen we aankwamen moesten we 10.000 shilling (ongeveer 3,50 euro) betalen voor een rondleiding en werden Evi, Vera en ik in een hoofddoek gewikkeld en Evi in een rok (deze hadden Vera en ik zelf al aan). Helemaal gesluierd en wel mochten we de moskee in. Het was echt heel indrukwekkend om in zo’n mooie en nieuwe moskee rond te lopen en ook met het idee dat deze in opdracht van Gadafi gebouwd is. Natuurlijk vind ik niets wat hij gedaan heeft goed, maar toch wilde ik deze moskee graag bezoeken. In de moskee zelf moesten we onze schoenen uit doen en hebben we de massale zaal gezien waar de mensen bidden. Onze gids vertelde heel veel over de Islam en waar zij in geloven. Hij was hier erg open over en vroeg ons ook naar wat wij geloofden en we konden met hem hier erg open over praten, dat was echt heel leuk. We zijn ook de toren nog opgeklommen, het was een hele klim, maar toen we boven kwamen was het uitzicht adembenemend. Je had zicht op de hele stad en het was heel apart om de stad eens vanaf hier te zien. Al met al was het een geweldige middag bij de moskee en ik ben heel blij dat ik hier nog in mijn laatste dagen in Kampala naartoe zijn gegaan.

Verder hebben we deze laatste ‘Kampala week’ lekker uitgepakt met onszelf nog even lekker verwennen en zijn we zowel woensdag- als donderdagavond uit eten geweest. Woensdag gingen we naar een nieuw tapas restaurant dat naast onze stamkroeg Iguana zit. Het was werkelijk verrukkelijk, ik heb in de laatste drie maanden niet zo lekker gegeten als die avond. Donderdag avond hadden we eerst ’s avonds een borrel van onze stagebemiddelingsorganisatie Eye4Africa. We waren met een klein groepje omdat veel mensen al (of nog) aan het reizen waren, maar daarom was het wel juist heel leuk. We hebben nog gezellig nagepraat over de afgelopen tijd en afscheid genomen. Na de borrel zijn we lekker gaan eten bij Mediterrano voor de laatste keer, wat natuurlijk ook weer heerlijk was. Vrijdag heb ik EINDELIJK mijn post kunnen ophalen bij het postkantoor en gelukkig waren allebei de kaartjes die ik verwachtte aangekomen. Heeeel erg bedankt! :) Ze gaan in mijn Uganda plakboek! Omdat het vrijdag onze laatste avond was in ICU, hebben we dit goed afgesloten met gezellig Kingsen op het dakterras met zijn viertjes en nog twee andere Nederlandse meiden. Daarna hebben we er, omdat we geen zin hadden om er nog uit te gaan, ons eigen feestje gebouwd en omdat het toevallig 21 december was, de dag dat de wereld zou vergaan (en wat gelukkig niet gebeurd is!) doopten we het feestje onze: end of the world party. Het was een goede afsluiting!

Zaterdagmiddag vertrokken we met ons hele hebben en houwen naar Entebbe, waar we zondag op de boot stapten naar de Ssese Eilanden. We hebben onze koffers achtergelaten bij Backpackers in Entebbe, waar we zaterdag nacht ook verbleven en waar we nu ook weer zijn, en gingen met onze met zwemkleding, zomerjurkjes, slippertjes enz enz bepakte backpacks naar de Ferry, de boot die ons naar de eilanden zou brengen. De ssese eilanden zijn een groep eilanden die liggen in het Victoria meer, ten zuidwesten van Entebbe. De tocht met de ferry was nog een hele onderneming want eerst stonden we erg lang in de rij voor het tickethokje (die natuurlijk een half uur later open ging dan eigenlijk de bedoeling was) en toen was de ferry nog eens overbeladen. Maaar we zijn goed aangekomen. We hadden drie volle dagen op het eiland en hebben vooral niet al te veel inspannende dingen gedaan. We hebben heerlijk gezond, gezwommen in het meer, spelletjes gedaan, gekletst, heerlijk gegeten en dat was het wel zo’n beetje. Het waren heerlijke relax dagen en ik moet zeggen dat ik daar ook wel ontzettend aan toe was. Op eerste kerstdag was er een optimale kerstsfeer aanwezig en het eten was geweldig, ik heb er van genoten. Zoals ik al eerder zei, zijn we vanmorgen met de boot teruggekomen (dit keer hadden we de hele reis zitplaatsen, joehoe!) en zijn nu alles aan het inpakken en klaarmaken voor vertrek.

De tijd hier in Uganda is echt voorbij gevlogen en ik heb het echt geweldig gehad! Ik heb wel echt weer zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien! Ik heb echt ontzettend genoten van mijn reis en heb er geen moment spijt van dat ik deze minor heb gekozen. Tijdens de stage heb ik ontzettend veel geleerd over onder andere het onderwijs hier, de manier van leven, werken en vooral ook over ontwikkelingshulp zelf. Eigenlijk is het iets heel erg complex en daar ben ik, doordat ik hier zelf was en zag hoe de dingen hier gaan, achter gekomen. Ik ben er achter gekomen dat het moeilijk is om in je eentje in zo’n korte tijd echt iets te kunnen betekenen voor de mensen hier. Áls je al iets kunt doen, gaat dit met kleine stapjes tegelijk en de kleinste stappen kunnen soms jaren duren. En vaak kun je niet echt veel doen, de mensen leven hier op zo’n andere manier en ze vinden het prima hoe het is, waardoor ze intern niet altijd gemotiveerd zijn om dingen te veranderen. En uiteindelijk moeten ze het toch zelf doen. Het heeft geen zin om alleen maar geld, spullen of diensten te geven aan deze mensen. Waar blijft dit allemaal? Wat komt er van terecht? Jullie kennen de volgende uitspraak vast wel: geef iemand een hengel in plaats van een vis. Maar het is nog een ontzettende kunst om deze hengel ook daadwerkelijk te vinden en hem op de juiste manier in te zetten zodat mensen er ook daadwerkelijk iets mee gaan doen. Mijn kijk op ontwikkelingshulp is ontzettend veranderd door mijn ervaring hier in Uganda. Er zijn projecten die het erg goed doen en die ook vooral echt bezig zijn met het juist níet geven van geld, maar die hengel in het hele verhaal proberen achter te laten. Dat zijn de projecten die ik zou steunen, waarvan ik weet dat ze beter zouden kunnen werken dan de projecten die alleen maar geld of spullen geven.

Door dit allemaal te beseffen, heb ik ook beseft en dit wist ik van te voren ook al wel een beetje, ben ik dit avontuur ook vooral voor mezelf aangegaan. Natuurlijk, voordat ik ging had ik echt wel een stemmetje dat zei: ik wil deze mensen echt helpen, maar zoals ik eerder al zei, heeft dit veel meer tijd nodig dan 9 weken stage. Ik heb zo veel van dit land, de ervaring, de stage, de mensen en de levensmentaliteit hier geleerd. Alle angsten die ik van te voren had, zoals het ziek worden, het niet kunnen aanpassen in de cultuur, het vandalisme, corruptie, enge ziektes, zijn me ontzettend meegevallen. Ik heb, afgezien van een aantal keer wat buik-en darmrommelingen en jeukende insectenbulten, met mijn gezondheid heel weinig vervelende dingen gehad. Daar ben ik ontzettend blij om. Ik heb ingezien dat alles heel erg mee viel en dat veel van mijn angsten kwamen doordat alles onbekend was en Afrika lijkt dan al heel gauw een ver, eng land. Maar eigenlijk is het geweldig! Ik ben echt verliefd geworden op Uganda, vooral ook door de mensen hier. Een jongen die we tegenkwamen op de Ssese eilanden zei tegen ons: de mensen maken Uganda het mooiste. En dit is echt zo! De mensen zijn zo gastvrij, behulpzaam en altijd zo met je begaan. Door dit te beseffen, zie ik in hoeveel wij in Nederland eigenlijk soms alleen maar met onszelf bezig zijn. We kunnen nog veel leren van deze lieve, bescheiden Ugandezen! Los daarvan is Uganda ook een geweldig mooi land en ik raad echt iedereen aan het een keer te bezoeken. Overal waar je komt, sta je weer versteld van de adembenemende natuurverschijnselen die je tegenkomt en besef je je dat de natuur eigenlijk zo veel te bieden heeft. Ik ben ook blij dat ik in de weekenden en de laatste weken met de rest van de groep zo veel heb kunnen doen en zien! Ik heb nu echt alles gedaan wat ik wilde en ga ook met een voldaan gevoel naar huis.

Ook ben ik heel blij dat ik samen met Evi dit avontuur ben aangegaan en we elkaar hadden in tijden dat we tegen dingen aanliepen of het toch even moeilijk hadden, maar ook om de dingen met elkaar te delen. We zijn echt naar elkaar toegegroeid en dat vind ik echt ontzettend waardevol. Het is vaak niet niks wat je zoal allemaal ziet en meemaakt hier. Het was niet altijd rozengeur en manen schijn, want er is hier ook veel armoede, wat ook echt soms moeilijk was om te zien en te beseffen. Maar daardoor ga ik hoe goed we het in Nederland hebben wel weer des te meer waarderen.

Ik ga nu deze allerlaatste blog afsluiten door te zeggen: Hakuna Matata, heb geen zorgen!
En dit zegt ook bijna alles over de Afrikaanse mentaliteit en ik neem dit zeker mee naar Nederland. Wij stresskippen kunnen hier nog veel van leren en ik ga het zeker toepassen in mijn leven!
Hopelijk zal ik ooit nog terug keren in Uganda, we zullen zien wat het leven me zal brengen!

Lieve allemaal, heel erg bedankt voor het trouw lezen van mijn verhalen. Hopelijk hebben jullie ervan genoten! Het deed me in ieder geval erg goed om al jullie leuke reacties te lezen. Ook op facebook! Het heeft me in mijn tijd hier vaak erg goed gedaan!

Voor de laatste keer, heeeeeeel veel liefs vanuit Uganda en ik zie jullie morgen terug in Nederland!

XXXX Sita