Mzungu's go Africa!

Jambo/Hallo!

Hier het eerste bericht vanuit het verre, mooie Uganda. Jeetje wat is er al veel gebeurd in de dagen dat we hier al zijn.. Ik ga jullie vertellen over onze eerste belevenissen in ‘the Pearl of Africa’!

Het avontuur begon op woensdag 3 oktober. Bepakt met mijn backpack, koffer, rugtas, laptop en heel veel kriebels in mijn buik stapte ik, na een wat moeilijk afscheid van het thuisfront, het vliegtuig in. De reis verliep voorspoedig, en na een korte overstap in Istanbul stapten we in het vliegtuig dat ons naar Entebbe Airport in Uganda zou brengen. Een paar uur en onze eerste blunder (we stapten bijna in Rwanda uit ipv Uganda) later, landden we op Entebbe Airport, waar onze taxi chauffeur ons al stond op te wachten. Toen ik buiten kwam, merkte ik al meteen dat de luchtvochtigheid hier erg hoog is. Ik stapte voorin en het was even wennen dat ik links zat, geen stuur voor me had en dat je hier ook aan de linkerkant van de weg rijd. Ook zijn verkeersregels in Uganda ver te zoeken.. maar hier over straks meer.. Onderweg keken we onze ogen uit.. We zagen 3 mannen op 1 brommertje, mannen slapend op brommertjes, grote vrachtwagens volgeladen met bananen, vrouwen met kinderen langs de kant van de weg, het politiekorps gewapend met grote jachtgeweren achter op trucksen nog veel meer.. Om 4 uur kwamen we aan bij het ICU guesthouse, waar we in de badkamer meteen al verwelkomd werden door een grote kakkerlak. Gelukkig lag hij al met zijn pootjes omhoog, dus konden we met een gerust hart onze tanden poetsen. Uitgeputkropen we onder onze klamboe’s en vielen in slaap met het gekraai van een haan op de achtergrond..

Een paar uur later ging de wekker alweer, want we wilden toch wel graag beetje in ons ritme blijven. We konden nu in het licht zien waar we nu eigenlijk terecht waren gekomen. Wauw wat is het hier mooi! Het is hier heel erg groen, ik zie veel planten die ik nog nooit gezien heb en je kunt zo de bananen plukken uit de tuin. Ook hoor en zie ik allemaal vogels waarvan ik niet van het bestaan af wist. ‘ S morgens ontmoettenVera, Evi en ikde mensen van het guesthouse. Iedereen hier is zo liefen je voelt je meteen erg welkom. Omdat we nog moe waren van de reis, en we zaterdag al onze city tour zouden hebben, hebben we deze dag lekker luierend doorgebracht op het mooie dakterrasvan het guesthouse, inclusief bar en heerlijke relax-banken met prachtiguitzicht op de groene omgeving.We probeerden deWifi meteen uit, zodat we iedereen thuis konden laten weten dat we goed waren aangekomen.

De dagen hierna kwamen we voor het eerst buiten de poorten van het ICU. Je komt hier helemaal in een andere wereld terecht. De wegen zijn van rood achtig zand en er zitten overalgaten in de wegenen iedereen loopt op straat. Als mensen je zien, staren ze je aan en/of roepen ze ‘mzungu’ (blanke) naar je.Wel zijn de mensendie ik tot nu toe ontmoet heb erg aardig en behulpzaam. Ook ligt er veel afval langs de weg en mensen leven echt op straat.

Als de avond hier valt (dit is al om 7 uur ’s avonds’) gaan we lekker eten en daarna zitten we gezellig op het dakterras samen met nog andere mensen die hier verblijven, het zijn vooral mensen tussen de 18 en 35 jaar. Iedereen is erg aardig en het is erg gezellig! Cynthia en Celine, twee meiden die ook hier verblijven vroegen vrijdag avond of we nog even mee de stad in gingen, Celine kende een leuke bar waar we wel heen konden gaan. Dit leek ons erg leuk, dus om 8 uur stapten we de taxi in en reden het chaotische Ugandese verkeer in. Nu kwamen we wel echt in de binnen stad terecht, en, oh god wat een chaos! Ze kennen geen verkeersregels, de brutaalste heeft voorrang en overal scheuren de boda-boda’stussen de auto’s en overvolle matatu’sdoor. Er staan bijna nergens verkeersborden en stoplichten zijn er óf niet, óf kapot. En als ze er wel staan besteden de meeste chauffeurs er geen aandacht aan en rijden ze gewoon door rood (zelfs de politie!). Het was echt een ervaring, deze eerste keer in het drukke verkeerd van Kampala, we keken onze ogen uit. Wel hebben we een super leuke en gezellige avond gehad in de Iguanda Bar.

De volgende dag (zaterdag) mochten we weer het drukke centrum in, dit keer achterop de ‘boda-boda’. We hadden gepland om naar het Garden-City, het winkelcentrum te gaan en de boda-boda is het snelste en makkelijkste openbaar vervoersmiddel in Kampala.We zouden eigenlijk de city tour hebben die dag, maar Suzanna van Eye4Africa had ons gebeld dat het erg onrustig was in de binnenstad in verband met de voorbereidingen voor de 50eUgandese Onafhankelijkheidsdag die morgen plaats zal vinden. Erg jammer, maar nu gingen we er zelf maar op uit en hadden onze eerste ‘boda-bodaexperience’. Vera, Evi en ik pakten onze chauffeurs stevig vast en daar gingen we dan..Als je op de boda zit dan zie je nog meer van de stad. In de binnenstad is het heel erg druk met mensen en er staan overal markt kraampjes langs de wegen, waar mensen van alles verkopen: van fruit en schoenen tot mobiele telefoons en andere electronica. We kwamen ook langs het taxi-park, waar wel honderden matatu’sstonden gefillepakeerd. Het rijden achterop de boda-boda is heel eng, maar tegelijkertijdook heel leuk! Ik vond het zowel jammer, maar was ook wel opgelucht toen we eindelijk bij Garden-City aankwamen. Hier hebben we wat boodschappen gedaan voor onszelf en hebben we geluncht bij, jawel: de Pizza Hut! Jaja, die hebben ze hier ook! Er waren ook veel kleding winkeltjes, waar we bij allemaal even naar binnenglipten in de hoop een spijkerbroek voor mij te kunnen scoren (ik was de dag ervoor uit mijn énige spijkerbroek die ik mee had gescheurd…), maar helaas is dit niet gelukt.

Zondag wilden we graag een tripje buiten Kampala maken en we hadden van Celine en Cynthia gehoord van het Mabiraforest, een mooi bos, ongeveer anderhalf uur vanaf Kampala waar je kan wandelen en als je geluk hebt aapjes kunt spotten. We vertrokken met zijn 6en (Evi, Vera, Cynthia, Celine, Kerry, een Amerikaanse en ik) met de taxi naar Mabira. Het was inderdaad echt een geweldige omgeving. Voordat onze wandeling begon, kochten we wat bananen en een versgebakken pannenkoek op een markt langs de grote weg tussen Kampala en Jinja (een andere redelijk grote stad, ten oosten van Kampala). Op deze markt werd ons van alles aangesmeerd, en de verkopers dromden met hun goederen om iedere matatu of auto die er stopte heen. In het dorpje zelf maakten we kennis met wat kinderen, die al ‘mzungu’ roepend druk naar ons zwaaiden en op ons afkwamen. We zagen hier dat mensen echt arm zijn en hun inkomsten moeten halen uit het geld dat ze verdienen met goederen verkopen op de markt. Wel zijn de mensen en vooral de kinderen hier zo blij en ze lachen echt de hele tijd. Dit voelde voor mij wel tegenstrijdig.. je denkt dan: wat zeuren we in Nederland om elk wissenwasje, terwijl ze hier blij zijn met zo weinig! We maakten een wandeling van ongeveer 7 kilometer in het bos, dit was echt een prachtige wandeling, en plonsden een paar uur later bezweet en met bultjes op onze voeten van de mieren beten (die beesten hebben een mega groot hoofd met van die slagtandjes en bijten erg venijnig) in het zwembad van ‘the Rainforest Lodge’. Ook hebben we hier een paar hele schattige aapjes gezien die behendig van tak naar tak sprongen. Op de terug weg van onze vermoeiende maar erg leuke dag kwamen we al snel in de file terecht.. Hamza, onze taxi chauffeur zei dat het zo druk was omdat zondag avond iedereen van omliggende dorpjes en steden al naar Kampala gaan. Pas om 9 uur kwamen we vermoeid en hongerig aan in het guesthouse, waar het eten dat de lieve kokkin Sarah voor ons bereid had al klaarstond.

Wauw wat ben ik tot nu toe onder de indruk van dit land. Ik ben benieuwd wat het mooie en spannende Uganda ons nog verder gaat brengen..

Verder ligt vanaf donderdag middag het internet op het guesthouse eruit dus we moeten naar het internet café om te internetten. Om dit verslag te posten mocht ik even de dongel van Celine lenen, zodat ik jullie op de hoogte kan houden! Wij gaan binnenkort ook een dongel kopen want op onze stage hebben we helemaal geen internet, dan kan ik in elk geval vaker mailen en bloggen!

Ik hou jullie op de hoogte!

Veel liefs en Ugandese groetjes van ‘mzungu’ Sita