'Muzungu's have the watch, Africans have the time'

Hoi lieve allemaal,

Oli Otya? (= hoe gaat het? in het Luganda). Gyendi (=met mij gaat het goed).
Na een hele gezellige en ontspannen paar dagen samen met Evi en Vera in het ICU guesthouse, kwam er op maandag avond en nacht de rest van de groep studenten van onze minor aan. Het was ineens een drukke boel en we hebben met zijn allen nog twee gezellige dagen gehad. Zo hebben we de dinsdag 9 otkober op traditionele Ugandese wijze de 50e Ugandese onafhankelijkheidsdag gevierd met elkaar en de personeelsleden van het guesthouse . Er was een buffet met typisch Ugandees eten en ’s avonds werd er muziek gemaakt en gedanst. Het was echt een geweldige avond.

De volgende dag kwamen de coaches van Eye 4 Africa langs voor een introductie bijeenkomst, waarop we ’s middags in groepjes een door hen aangeboden city tour kregen door Kampala. Evi, Vera, ik en Niels (een jongen die op dezelfde plek als Vera stage gaat lopen), hadden Jorge als gids.
We hadden onze eerste ‘matatu’ ervaring. Een matatu noemen ze hier een taxi, maar het zijn eigenlijk een soort openbaar vervoer busjes. Een taxi zoals we die in nederland kennen noemen ze hier een ‘special hire’. Het ritje met de matatu duurde ongeveer 15 minuten en kostte maar 500shilling (ongeveer 20cent). Super goedkoop dus! Toen we aankwamen in de stad stapten we midden in het centrum de mensenmassa in.. Het was echt poepie druk overal en als blanke voelde ik me toch nog niet helemaal op mijn gemak. Gelukkig hadden we Jorge, die ons van alles kon vertellen over Kampala en de weg wist. We gingen eerst naar een overdekte markt in de stad, waar ze echt van alles verkopen.. In het eerste gedeelte verkochten en maakten ze voornamelijk etenswaren die ze hier veel eten, en die we ook de vorige dag tijdens het buffet in het guesthouse zelf hadden gegeten zoals bananenpuree, rijst, pompoen, verschillende soorten noten, bonen en allerlei sausjes met allemaal een typische geur. Eén ding weet ik zeker: de typische geur van Ugandees eten vergeet ik mijn hele leven niet meer! Hierna kwamen we op het tweedehands gedeelte van de markt terecht, waar ze tweedehands spullen verkopen zoals kleding, schoenen, tassen, noem het maar op. Ook liet Jorge ons het taxipark zien, waar alle matatu’s op onlogische wijze geparkeerd stonden bij bordjes met bepaalde bestemmingen erop. Chaos overheerste er en mensen verkochten tussen alle matatu’s door ook nog eens allemaal spullen. We kwamen ook langs het parlementsgebouw en het onafhankelijkheidsmonument. In de stad vliegen en lopen overal hele grote vogels rond, ze lijken een beetje op ooievaren maar dan toch iets anders. Jorge heeft ons wel de naam van deze vogels verteld maar die ben ik weer vergeten, ik zal het nog eens navragen.

Na een vermoeiende city tour stapten we op het taxipark weer in een matatu die ons terug naar het guesthouse zou brengen. Die avond hebben we gezellig samen met iedereen gegeten en nog even op het dakterras gezeten. Ik kroop vroeg mijn bed in want de volgende ochtend zou onze stage begeleider ons op komen halen en zouden we naar stage gaan.. ik was best wel zenuwachtig!

Rond een uur of 12 kwam Timothy, onze stage begeleider ons inderdaad ophalen. We lunchten nog op het guesthouse en moesten toen afscheid nemen van iedereen van het guesthouse en ook van Vera. Gelukkig hadden we afgesproken elkaar zo veel mogelijk op te zoeken in de weekenden en leuke dingen te gaan doen in de stage weken. Na het afscheid vertrokken toen met Taxi James naar onze nieuwe verblijfsplaats, waar we onze spullen snel neergooiden en vervolgens werden afgezet bij onze stage, ‘Kawempe Youth Centre’ (KYC). Hier zijn we door Molly, een medewerkster rondgeleid. Het KYC heeft een bibliotheek voor de kinderen van scholen uit de buurt, een leesruimte, een computer ruimte, een sportveldje en een kinderbibliotheekje. Het zag er ongeveer zo uit als ik in gedachte had. Timothy vond het belangrijk dat we een dongel zouden hebben om te kunnen internetten, dus zijn Evi en ik richting Garden City (het winkelcentrum) gegaan. Toen we door Kawempe, de wijk waar het KYC ligt, heen liepen schrok ik soms wel van wat ik zag. De weggetjes zijn van zand, erg smal en er zitten overal gaten in de weg. Er zijn heel veel kinderen in de wijk, die allemaal op dunne slippertjes lopen en de kleinsten op blote voeten. Ook wordt je overal nageroepen door de kinderen. Ze roepen dan: bye muzungu! Soms voel je je hier wel wat ongemakkelijk door, maar ze kijken er wel heel lief bij dus dat maakt het wel goed. Weer moesten we met de matatu richting het centrum, maar dit keer zonder begeleiding. Gelukkig had Timothy ons precies uitgelegd wat we moesten doen en waar we eruit moesten, dus onze reis verliep vrij vlekkeloos. Eenmaal aangekomen bij Garden City zijn we gaan pinnen, hebben een dongel aangeschaft bij de Orange Shop en wat boodschappen gedaan. Het valt hier ook steeds meer op dat je hier geen haast moet hebben, want dat heeft totaal geen zin. De mensen hier zijn heel rustig en relaxt en zo gedragen ze zich ook. Ze lopen bijvoorbeeld heel langzaam en voeren alle handelingen langzaam uit. Als je in de matatu zit, moet je eerst wachten totdat hij vol zit want anders gaat hier niet rijden. Ook stoppen ze soms zomaar even langs de weg om op hun dooie gemakje te tanken of hun bandenspanning te controleren en nemen hier ook vooral hun tijd voor. Mensen zeuren dan ook nooit over dat ze optijd ergens moeten zijn of dat het allemaal wel erg lang duurt, ze zitten rustig en wachten af, ze hebben alle tijd van de wereld! Dit verschil met Nederland, waar het vooral altijd haasten en stress is, is best wel groot en je moet er even aan wennen. Maar aan de andere kant is het hier zo dat niemand haast heeft of probeert ergens op tijd te komen, dus hoef je je ook niet bezwaard te voelen als jij dat ook niet doet of kan. In het guesthouse staat dan ook een mooie uitdrukking op een klok (die het niet deed!!), waarin dit treffend staat samengevat: ‘Muzungu’s have the watch, Africans have the time’.

Tegen 6/7 uur gingen we met Timothy samen richting onze slaapplaats voor de komende weken in Kawanda, een klein dorpje op ongeveer 10 minuten met de matatu vanaf KYC. We slapen bij hem in huis en hebben hier allebei een aparte kamer. Als er in November een Amerikaanse student komt moeten we een kamer delen. Zelf slaapt hij op de bank. Het huis is erg klein. Het heeft een keukentje apart, waarbij buiten om de hoek de wasbak zit. Het huisje zelf heeft een kleine (woon)kamer en twee slaapkamers. Achter het huis is een soort van buitendoorgang waardoor je heen moet als je naar de WC wilt of wilt douchen. Het is redelijk primitief maar goed te doen, het is allemaal wennen in het begin maar dat komt vast goed.

Vandaag hebben we een gesprek gehad op onze stage samen met Timothy en onze Eye4Africa coach Marit om het een en ander over de stage kort te sluiten. Ten eerste is het de bedoeling dat we onderzoek gaan doen op 5 scholen in de wijk Kawempe over de toegang die scholen hebben tot lesmaterialen en wat het Kawempe Youth Centre hierin kan bijdragen. Daarnaast zullen we ook activiteiten gaan doen op één school binnen de wijk, waarbij we vooral ook bezig zullen zijn met ‘community outreach’. Dit houdt in dat we één of meerdere gezinnen van kinderen op die school zullen gaan bezoeken en met hun mee leven. Dit lijkt me erg spannend, vooral nadat ik de wijk al een beetje gezien heb, maar tegelijkertijd lijkt het me ook een uitdaging en ben ik erg benieuwd naar hoe deze mensen leven en wat hun verhalen zijn.. Ik ben erg benieuwd wat ons te wachten staat!

Veel liefs,

Sita