Schattige kindjes & start stage (en enge beestjes)

Hello, how are you?
Dit is de standaard zin die tegen je wordt gezegd als je hier iemand tegenkomt, het maakt niet uit of je diegene al kent of niet. Ik vind het erg gezellig klinken naast het standaard (en hiermee vergeleken saaie) ‘hallo’ dat er in Nederland gezegd wordt, en ik begin het al aardig eigen te maken en over te nemen.

Nadat ik net op één haar na een groot kakkerlak avontuur heb overleefd samen met Evi (ze zaten in onze kamers, op de WC, buiten in het gangetje overal op de muur en we moesten ze verdelgen met deodorant) zal ik gauw verder vertellen over onze belevenissen van de afgelopen dagen.

Zaterdag hadden Evi en ik besloten om er een lekker rustig dagje van te maken. We brachten onze tijd door met lekker in de zon bij bruinen, wat lezen (ik ben inmiddels al bijna door mijn tweede boek heen!) en de was doen. We wassen hier met de hand en het was dus nog een hele klus. Toen Evi klaar was met wassen (nadat ze eerst de halve zak met waspoeder over zichzelf heen had gestrooid, zie foto facebook), was het mijn beurt om aan deze grote klus te beginnen. Een goede drie kwartier, natte benen en veel zweetdruppels en geploeter later hing dan ook mijn kleding goed en wel aan de lijn. Ook hebben we op de binnenplaats (zie foto’s facebook) kennis gemaakt met onze schattige en erg nieuwsgierige buurkindjes die bijna geen Engels praten, waardoor ik wat Luganda kon oefenen, met erg grappige effecten: een kindje die zo verbaasd zijn dat ik iets in hun taal zeg dat hij ineens erg verlegen werd en snel wegreed op zijn loopfiets. We hebben al vriendjes met ze gemaakt en Evi en ik noemen ze onze ‘pietjes’. Het zijn ook echt schatjes. Aan het eind van de middag gingen we naar de grote weg (de weg richting Kampala vanaf Kawanda), waar onder andere een supermarkt zit, andere kleine winkeltjes, een aantal restaurantjes en veel kraampjes waar mensen groenten verkopen. We kochten wat uien, tomaten en komkommers (ze leken eerst niet op komkommers omdat ze veel dikker en geler van kleur zijn) en gingen langs een kraampje waar ze Samosa’s verkopen. Dit zijn driehoekjes van bladerdeeg, gevuld met vlees of groente. Sarah, de kokkin van het guesthouse, had deze een aantal keer gemaakt toen we daar verbleven en we vonden ze erg lekker! Deze van het kraampje waren iets minder lekker dan de Samosa’s van Sarah, maar smaakten toch goed samen met de salade die we erbij hadden gemaakt. Het plan was om zondag samen met Vera en Niels naar de botanische tuinen in Entebbe (de stad waar ook het vliegveld is) te gaan, maar dit ging jammer genoeg niet door omdat ik wat last had van mijn buik en me erg slap voelde. Evi en ik bleven dus nog een dagje in het huis en deze rust heeft me goed gedaan want aan het einde van de dag voelde ik me al een stuk beter.

Maandag was het dan eindelijk zo ver: we gingen écht beginnen aan de stage! Maandag stond op de planning om de school te bezoeken waar Evi en ik ‘school outreach’ gaan doen. Deze school heet ‘Glorious Primary School’. Toen we met de boda-boda bij Glorious aan waren gekomen zagen we dat de kinderen pauze hadden. Toen we de poort binnenliepen, werden we omringd door tientalle super schattige kindjes. Ze riepen ‘muzungu muzungu’ en ze wilden onze hand vasthouden, knuffelen en spelen. Wat een schatjes waren het! Ik voelde me echt een beetje de koningin of een heel beroemd popidool, omdat ze zo blij waren om ons te zien. We gingen het kantoor in van Betty, de directrice van de baby-, middle- en top class en met haar bespraken we dat we op maandag ochtend en dinsdag middag activiteiten zouden gaan doen met de kinderen van Primary 2 (groep 4). Deze groep zat in een ander gebouw iets verderop, waar we Achillis ontmoetten, de directeur van deze locatie. De groep waar we activiteiten mee gaan doen heet ‘the kites’ (de vliegers) en zijn kinderen van een jaar of 7/8.

Na een leuke rondleiding, het ontmoeten van de kinderen (ze verwelkomden ons erg netjes en keken ons met grote en nieuwsgierige ogen aan) gezellige gesprekken met Achillis (hij wilde van alles weten over Nederland) gingen we weer terug naar het Kawempe Youth Centre. Hier hebben we een planning gemaakt voor het bezoeken van de andere scholen en zijn ’s middags naar Kampala gegaan om een strijkijzer en een helm te scoren, waarna we een heerlijke maaltijd genuttigd te hebben, je raad het al: eindelijk FRIET! (ik had er kip bij en Evi een gebakken ei). Het was heerlijk om even iets anders te kunnen eten dan het Ugandese eten. Toen we op de terugweg in de matatu zaten kwamen we helaas in de file terecht, maar ach ja, wat maakte het uit.. zo gaat dat hier in Afrika. Het maakten ons niet zoveel uit, ondanks het feit dat ik ietwat ongemakkelijk tussen twee Afrikanen gepropt zat, gingen we een beetje naar buiten kijken en wat kletsen en voor we het wisten waren we er al. We zijn al aardig aan het inburgeren geloof ik..

De volgende twee dagen hebben Evi, Timothy en ik de overige 4 scholen bezocht waar we onderzoek gaan doen. Overal waren ze even aardig en zo ‘grateful’ en ‘thankful’ dat we er waren, ik voelde me erg welkom en de mensen zijn super lief! We hebben afspraken gemaakt met de scholen over wanneer we interviews, observaties en activiteiten konden komen doen en dit ging best wel goed. We zullen zien hoe dit uit gaat pakken. Gelukkig hebben we sinds gisteren (eindelijk!) gas in de keuken en konden we lekker zelf koken waar we al twee weken naar snakten: PASTA! Het was heerlijk! 

Het internet ligt er op het Kawempe Youth Centre al een aantal dagen uit dus vandaag konden we een dagje ‘thuis werken’ aan ons onderzoek en activiteiten, omdat we dan het internet konden gebruiken. Timothy vond dit prima. Toen hij terug kwam hebben we samen met hem eten gemaakt, typisch Ugandees, dus we zagen de bui al hangen. Echter kwam hij aanzetten met lekkere groenten en ‘Matoke’ (dikke groene bananen) die als je ze kookt smaken zoals aardappels. Het was eigenlijk erg lekker, dit gaan we vaker koken!
Toen ik een uur geleden net begonnen was met het typen van dit reisverslag op het matras bij Evi op de kamer, werd ik onderbroken doordat ik in mijn ooghoek een groot zwart beest met vliegensvlugge kleine pootjes voorbij zag rennen. Help! Een kakkerlak! We gingen gewapend met een bezem (en Evi met haar bergschoenen) opzoek naar dit onderkruipsel en kregen hem uiteindelijk de kamer uit. Helaas was hij blijkbaar nu naar mijn kamer gekropen (onder mijn deur door!!), waardoor ik gillend mijn kamer uit sprong toen ik alleen even mijn camera wilde gaan pakken. We hebben hem, gepaard met veel gegil, uiteindelijk met behulp van de bezem en deodorant de deur uit gekregen.
Nu zit ik wat rusteloos naast Evi op het matras in haar kamer.. Ik hoop dat ik dadelijk durft te slapen want je weet maar nooit wat er hier allemaal ronddwaalt.. Brrrrr dit is dan de down side van Afrika, en dan zal het nu net zo zijn dat ik echt een watje ben als het gaat om vieze beestjes en Evi ook..
I hope we will survive!

Tot het volgende reisverslag!

Veel bibberende groetjes van Sita