Adopting and embracing culture

Hoii lieve muzungu’s!

Deze week is er weer veel gebeurd dus hier is weer een nieuw verhaaltje!

Aankomende week zijn we iedere dag naar Glorious Primary School geweest, waar we met de kinderen van Primary 2 gewerkt hebben aan een toneelstuk dat wij geschreven hebben over twee muzungu’s in Afrika met betrekking tot het thema van het eindconcert: ‘Embracing Culture’. We wilden graag pruiken en schminck halen, om de hoofdrolspeelsters wat meer muzungu-like te maken, dus maandagochtend zijn we hiervoor naar de Shopping Mall geweest. Helaas hadden ze geen van beiden, dus hebben we maar een beetje voor onszelf geshopt en zijn na een heerlijke lunch richting Glorious te gaan om aan het toneelstuk te werken. Daar hebben we de rollen verdeeld, de eerste twee scenes geoefend en met teacher Farouq afgesproken dat we de andere dagen met de hoofdrolspeelsters apart konden oefenen. Zondag is namelijk het eindconcert al, wanneer ze het moeten opvoeren.

De rest van de dagen hebben we vooral doorgebracht met het oefenen van het toneel stuk samen met de kinderen en Teacher Farouq. Deze week is de laatste week voor de vakantie van deze school, waardoor de leraren druk zijn met het nakijken van de toetsen, wat tot gevolg heeft dat de kinderen vaak aan hun lot worden overgelaten in de klas en zelf maar moeten uitzoeken wat ze gaan doen. Dinsdag waren Evi en ik buiten aan het oefenen met de hoofdrolspeelsters en kwamen de kinderen die eigenlijk niet met het toneelstuk mee moesten doen, steeds naar buiten, wat het oefenen nog lastiger maakte. Evi en ik besloten dat zij buiten het toneelstuk zou oefenen en ik ging naar binnen om met de kinderen iets anders te doen. Ik improviseerde maar wat en ging met de kinderen binnen in het lokaal galgje speelden. Ze kenden dit spelletje niet en vonden het helemaal geweldig. Het was leuk om te zien dat ze al helemaal opgingen in zo’n simpel spelletje eigenlijk! Voordat ik het wist was Evi terug van het oefenen, wat gelukkig nu beter was gegaan, en konden we gaan lunchen.

Teacher Farouq hielp ons, toen hij klaar was met al het nakijk werk, wel erg goed met het toneelstuk. Soms nam hij wel veel dingen over van ons, wat soms wel lastig was omdat we verschillende ideeën hadden over de uitvoering. Toch merkten we dat hij meer gezag over de kinderen had, en ze dingen sneller oppikten als hij met hen oefende dan wanneer wij met de kinderen oefenen. We hadden natuurlijk nog niet erg lang de tijd gehad om de kids echt goed te leren kennen, waardoor wij minder voor elkaar konden krijgen. Ook moest het toneelstuk er voor zondag goed in zitten, dus was het erg fijn dat teacher Farouq ons zo goed hielp.

Op donderdag ochtend stond een afspraak gepland op de Kindergarten van Glorious, waar de Beginners Class, Middle Class en Top Class zitten. We hebben die ochtend in alle klassen een kijkje genomen. De kinderen zitten allemaal aan grote tafels samen in het lokaal en krijgen ook echt lessen vanaf het bord, zoals het oefenen van cijfers en letters. Er zijn heel weinig speel materialen waar de kinderen tussen de ‘lessen’ door mee kunnen spelen. Wel wordt er veel gebruik gemaakt van bewegingsliedjes. Ik heb er weer een aantal bijgeleerd! We hadden ook gepland om een activiteit te doen met de kinderen van de Beginners Class (kids van 3 en 4 jaar) en hebben met ze gedanst en gezongen. Het was echt heel leuk!
Rond een uur of 11 vertrokken we weer richting het andere gebouw van Glorious, waar de Primary klassen zitten. Dit is ongeveer 10 minuutjes lopen vanaf de Kindergarten. We hebben de hele middag weer geoefend en het stuk zat er al redelijk goed in. Op een gegeven moment, toen we net een uurtje in de klas waren, moesten de kinderen twee rijen gaan maken voor de deur, jongens en meisjes apart. De leraar zei dat ze vanaf buiten gaan oefenen, dus ik dacht dat ze zouden gaan oefenen met opkomen om de beurt en per scene, dus bleven Evi en ik in het lokaal en wachtten af. Een aantal minuten later kwam Jordan huilend de klas binnen. Hij wilde niks loslaten en leek ontroostbaar. Vlak hierna volgden nog meer kinderen, waarvan er ook een paar over hun billen en onderbenen wreven toen ze binnen kwamen en uiteindelijk zat twee derde van de kinderen huilend in de klas. Evi en ik keken elkaar aan en vroegen ons af wat er in godsnaam gebeurd was, en hadden het idee dat ze naar de head teacher waren gestuurd en daar waren geslagen. Evi had hem namelijk met een stok zien rondlopen en kinderen van hem zien schrikken. We hadden al wel een vermoeden dat de kinderen geslagen werden op deze school, want we hadden wel eens dreigementen gehoord en gezien dat de kinderen soms bang voor de leraar waren, maar we hadden het nog nooit meegemaakt toen we er waren. Ik vond het zo verschrikkelijk om deze kinderen zo te zien huilen, het was hartverscheurend en ik had de tranen in mijn ogen staan. Ik wist niet zo goed wat ik met deze situatie aan moest, omdat dit zo ingaat tegen mijn eigen principes, maar het ook hun manier van les geven is. Zelfs kinderen die gewoon rustig op hun stoel hadden gezeten, waren geslagen. Ik was helemaal overdonderd en wist niet goed wat ik moest doen. Op dat moment probeerde ik de kinderen toch maar een beetje te troosten. De leraar probeerde hierna de kinderen een beetje op te vrolijken door muziek op te zetten en met ze te gaan dansen, om het goed te maken. Ik vond dat een beetje vreemd, want hij had ze net gestraft voor iets waarvan het in mijn ogen totaal niet duidelijk was voor wat.

Door deze hele situatie was ik helemaal overrompeld en ik voelde me verdrietig, boos en machteloos. Je doet hier niks tegen, het is toch is dit de cultuur in dit land en wist ik van te voren al dat ik dit kon verwachten, maar als je het echt mee maakt, is het ineens toch heel anders. Iets waarvan je eerst alleen hoorde of vermoedens over had, maak je ineens echt mee en dat was echt even slikken, ook al weet ik dat dit hun cultuur is. Na deze gebeurtenis, werd er toch nog verder geoefend en maakten we afspraken met teacher Farouq over de materialen voor het toneelstuk, maar toch hield ik de rest van de dag een vreemd en naar gevoel over aan wat er die dag gebeurd was..

Afgelopen week was er een aangetekende brief afgeleverd op Kawempe Youth Centre, waarin Evi van Veldi en Sista Ester Horst (haha) uitgenodigd werden om een debat tussen Potter’s House (een school waar we ook voor ons onderzoek en wat activiteiten waren geweest) en New Ark (een school in de wijk) bij te wonen. Hierbij werd Evi gevraagd om chairperson te zijn en ik de secretary. Wij voelden ons helemaal vereerd dat we hiervoor gevraagd waren, want het was natuurlijk niet zomaar wat! Eigenlijk was het debat op vrijdag 16 november om 14.00 uur, maar omdat we om 13.00 uur intervisie hadden van Eye4Africa (wat we absoluut niet mochten afzeggen, want daar hadden we namelijk over gebeld), werd het debat speciaal voor ons verplaatst naar de ochtend, zodat we er wel bij konden zijn. Wauw, nu voelde ik me nog meer vereerd! We waren dan ook om stipt 10 uur aanwezig op New Ark en het debat begon natuurlijk op zijn Afrikaans een half uur later. De stelling van het debat was: ‘children should be punished’. Nou, toevalliger kon bijna niet na wat er gister gebeurd was, ik was erg benieuwd naar dit onderwerp en naar wat er in dit debat naar voren zou komen. Toen we binnenkwamen in het lokaal waar het debat gehouden werd, werden we door ongeveer 50 paar ogen gretig aangestaard. Voor het bord stond een tafel met twee stoelen, waar wij moesten zitten, aan de linker en rechter kant zaten de twee debat ploegen van de scholen en in het midden de toeschouwers, waaronder drie docenten. Tijdens het debat ging het er best wel heftig aan toe en beide partijen hadden erg goede argumenten. De kinderen waren erg fanatiek, wat erg leuk was om te zien, maar soms ook lastig voor Evi, als chairperson, om te sturen! Aan het einde van het debat kregen Evi en ik de taak om een winnaar uit te kiezen, de partij die het meest overtuigend was geweest. Maar wij vonden allebei de partijen erg overtuigend in hun eigen mening, dus hebben we er pedagogisch verantwoord voor gekozen ze beiden te benoemen als winnaar, onder het mom van dat deze ervaring er was om te leren en we gaven ze wat tips en tops mee. Ze vonden het erg leuk dat we er waren geweest en nadat wij hun ook allemaal uitgebreid bedankt hadden voor de eer, verkondigde de leraar dat we nog een cadeau kregen. Dit cadeau was een ‘Certificate of Appreciation’, helemaal mooi geplastificeerd en met officiële stempels en handtekeningen van de head teachers erop. Jeetje, dit was echt geweldig om te krijgen! Ik was helemaal overrompeld en was er de rest van de dag nog vol van. (foto hiervan komt op facebook!)

Na de intervisie van vrijdagmiddag, gingen we met het deel van de muzungu groep die er was heeeeerlijk uit eten bij Il Patio, een prachtig restaurant, waar ik voor een hoofdgerecht, nagerecht en twee drankjes 15 euro kwijt was! I love it! Na het eten gingen we natuurlijk weer swingen in de Iguana Bar, waar het die avond Jungle Night was. Wederom heb ik een erg gezellige en onvergetelijke avond gehad!

Zaterdag zijn Evi en ik op pruikenjacht gegaan in Gazaland, midden in het centrum van Kampala, en daar kwamen we in het pruikenparadijs terecht. Ze waren er in alle soorten en maten en we hadden ze voor het uitzoeken. Helaas hadden we geen goede schminck of make-up kunnen vinden, dus dan moesten we maar onze eigen make-up gebruiken om van de kids echte muzungu’s te maken morgen.

Zondag was dan eindelijk de dag van het eindejaarsconcert. Evi en ik stonden vroeg op en maakten ons klaar. We trokken allebei een mooie jurk aan, want het was natuurlijk een feestelijke aangelegenheid en werden door onze boda-boda driver Ronny rond 9 uur afgezet bij Glorious. Hier hielpen we met het klaarzetten van de laatste dingen en langzamerhand kwamen er al wat ouders binnendruppelen. Het programma begon op zijn Afrikaans laat, en veel ouders waren dan ook laat. Na een aantal optredens, was het al gauw de beurt aan Primary 2 om ons toneelstuk ‘Adopting New Culture’ uit te voeren. We hielpen met het klaarmaken van de kinderen en deden de pruiken op bij Jackie en Shirat, waarna teacher Farouq en Herbert het idee hadden om de gezichten van hun oranje te maken bij gebrek aan goede make-up. Ahum, dat kan dan wel de kleur van Nederland zijn, maar niet van onze huid! Nou goed, we lieten ze maar begaan en al snel moesten de kids het podium op. Ze deden het echt super goed en ik was ontzettend trots op onze kindjes! Vooral als je bedenkt dat ze maar een week hadden gehad om het te oefenen en voor te bereiden. Het toneelstuk was in de smaak gevallen want het publiek leek het erg leuk te vinden en ook we kregen van veel docenten te horen dat ze het geweldig vonden! De rest van de dag hebben Evi en ik geholpen met wat dingetjes, zoals met het omkleden van de kids voor hun andere optredens en het uitdelen van drinken. Ook hebben we natuurlijk genoten van alle andere optredens en aan het einde de graduation van Top Class, ze zouden namelijk nu naar Primary 1 gaan. De kindjes hadden allemaal mooie kleren aan en daarover een Toga aan hadden en een hoedje op, speciaal voor de ‘graduation’! Het zag er super schattig uit. Het was echt een top dag en het was jammer dat hij voorbij was, want nu moesten we van iedereen afscheid nemen, want na dit concert was het voor deze school vakantie! Ik vond dit wel heel erg jammer, want deze lieve mensen hadden ons met open armen ontvangen en ik had me erg welkom en thuis gevoeld op deze school. Ook hadden we in korte tijd toch ook wel een band opgebouwd met de kids, die één voor één geweldig zijn. Ik ben erg benieuwd hoe het ze zal vergaan de aankomende jaren en ik hoop dat ik nog eens terug mag komen om te kijken hoe het dan met iedereen is. Na het afscheid, gingen Evi nog een hapje eten bij ons stamrestaurantje en toen we om half 9 thuis kwamen, dropten we meteen uitgeput ons bed in en volgens mij heb ik in lange tijd niet zo vast geslapen als die nacht.

Ondanks dat deze week erg vermoeiend en druk is geweest, was het een week vol geweldige ervaringen! Deze week gaan Evi en ik vooral bezig met het uitwerken van het onderzoek. Een weekje waarin we wat rustiger aan kunnen doen, dus dat is ook wel even fijn!

WebaleNyo (heel erg bedankt) voor het lezen van mijn verhaal!

Sula Bulungi! Goodnight!

Veel liefs, Sita (of ookwel: Sista Ester Horst :) )