The plan is: no plan! :)

Hallo lieve lezers van mijn blog,

Ik weet het ik weet het, het is alweer veeeeeeel te lang geleden sinds ik iets geschreven heb.. De reden hiervan is: kapotte computers op het guesthouse, geen computers onderweg maar vooral: te weinig tijd omdat ik het ontzettend naar mijn zin heb en eigenlijk nog laaaaaang niet naar huis wil. Dat lijkt me genoeg reden toch? ;)

Maarja, helaas is het alweer bijna tijd om naar huis te gaan, over precies 8 dagen.. maar daar wil ik nog helemaal niet over nadenken. Dus ga ik nu maar vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt sinds mijn laatste post (en wees voorbereid: het is veel dus leg je kussentje maar klaar voor een lange zit ;))

Ik zal maar beginnen met vertellen over waar ik nu ben: op een tropisch eiland, in het Zuiden van Thailand, en het is hier prachtig! Dus op dit moment zit ik gezellig op een bank in mijn gezellige hostel (Echo Beach, echt een aanrader voor mensen die naar Koh Pangan gaan), omringd door allemaal leuke mensen. Je zult wel denken, en dan zit jij 'gezellig' je blog te typen.. maar.. ja soms is dat even nodig en ik wil jullie zo graag van alles vertellen dat ik dat er voor over heb. Maargoed.. Nu even waar ik gebleven was na mijn vorige blog.

Toen Shiv en mijn ouders Siem Reap hadden verlaten was er voor mij en Helen nog maar een week lesgeven over. Deze laatste week ging super snel, te snel eigenlijk, want voordat we het wisten was het voorbij en moesten we plaats gaan maken voor de nieuwe vrijwilligers. Deze hadden we al ontmoet in het guesthouse en zijn ook super aardig. Mijn officiele laatste 'werkdag', dus lesgeef dag, was op de dinsdag. En op die dag heb ik met de kids eerst de stof herhaald van de afgelopen weken omdat ze op donderdag examen zouden hebben. Het tweede deel van de les heb ik besteed aan het vertellen over Nederland en heb ik ze op iets echt hollands getrakteert: pepernoten! En ze vonden het super lekker. Daarna hebben we met zijn allen gewerkt aan een poster voor in hun nieuwe klaslokaal. Omdat ik op donderdag en zaterdag ook nog op de school zou zijn om te helpen, hoefde ik gelukkig nog niet meteen afscheid te nemen van de lieve kinderen van Grade 2, maar ik werd al wel overladen met lieve cadeautjes van ze. (Lees: plastic ringetjes, snoep en hele schattige briefjes met prachtige tekeningen en teksten zoals 'Teacher no last day, I love teacher Sita etc', kortom: super schattig dus!)

Op donderdag bleek Paul ziek te zijn en dus heb ik op die dag zijn klas overgenomen. Wel raar om niet mijn 'eigen' klas les te geven, maar ik wist dat ze bij de nieuwe teacher Christie in goede handen waren. Op zaterdag vierde de school haar 5e verjaardag en werd het nieuwe gebouw gevierd. Het was echt een super leuke en gezellige dag en dit was wel echt mijn officiele laatste dag op de school. Het maakte me wel een beetje verdrietig.. Het was wel moeilijk om ze achter te laten, ook vooral na wat ik met Som had meegemaakt, waarmee het overigens nu weer goed gaat! Maar ik weet zeker dat de kinderen in goede handen zijn van weer nieuwe leuke en goede vrijwilligers, dus dat maakt het alweer een beetje goed.

Na mijn laatste dag ben ik voor een paar dagen naar Phnom Penh (de hoofdstad van Cambodja) geweest, samen met Heloise, een Frans meisje, en een van de nieuwe vrijwilligers (de school had namelijk een week vrij voor het nieuwe semester begon). Het was leuk om even uit Siem Reap te zijn en een ander deel van Cambodja te zien. Phnom Penh is een grote stad en veel drukker dan Siem Reap. Maar niet zo erg als Bangkok. We hebben de eerste dag het Tuol Sleng museum en de Killing Fields bezocht. Ik weet niet hoeveel jullie weten van de geschiedenis van de Rode Khmer in Cambodja, maar het komt er op neer dat in de tijd van de Rode Khmer, een man genaamd Pol Pot aan de macht was en sterke communistische uitingen had die hij wilde toepassen op Cambodja. Dit betekende: Iedereen moet wonen en werken op het platteland en iedereen is gelijk. Je denkt: goed streven. Maar het tegendeel is waar.. Pol Pot was zo extreem dat hij iedereen die maar een beetje afweek van 'normaal' werd de gevangenis in gegooid en gemarteld totdat ze een misdaad bekenden die ze nooit gepleegd hadden en vaak leidde dit tot de dood. Zo werden mensen die alleen al een bril droegen aangezien voor 'intelligent' en dat kon niet want dat zou het communisme bedreigen. Zo zijn er in die tijd dus miljoenen mensen gemarteld (in het Tuol sleng, een voormalige middelbare school die toen gebruikt werd als gevangenis) en daarna vermoord in de killing fields. Beide plekken hebben Heloise en ik bezocht. En wat ik daar gezien en gelezen heb, is niet in woorden te bevatten. In Tuol Sleng zaten er zelfs nog bloedspatten op het plafond en kon je verhalen lezen van de (maar) 7 overlevenden en bekentenissen van de gemartelde mensen. Daarna gingen we naar de killing fields, de plaats waar de gemartelde mensen naartoe werden gebracht en waar massamoorden plaatsvonden. Op de killing fields kregen Heloise allebei je een audio gids die je op verschillende punten iets kon vertellen over wat er hier gebeurd was. Iedereen liep dus in stilte rond en je mocht ook niet praten.. maar dit was ook precies hoe het hoorde te zijn als je zo'n plek bezoekt. Raar genoeg voelde de plek aan als heel vredig, wat heel gek klinkt, maar toch was het zo en dat gevoel is moeilijk te beschrijven. Het bezoeken van zowel Tuol Sleng als de killing fields heeft mijn ogen geopend en heeft mij doen beseffen hoeveel het Cambodjaanse volk geleden heeft onder het regime van Pol Pot, en hoe het nogsteeds leidt onder de gevolgen die dit met zich meegebracht heeft, zoals levenslange en tergende trauma's waar mensen nooit vanaf zullen komen. Hoe kan het dat zulke dingen op deze wereld zomaar kunnen gebeuren? Dat mensen elkaar dit aan kunnen doen? Hoe gruwelijk en gestoord moet je dan zijn? Het blijft onbegrijpelijk en zulk soort vragen spookten daarna, en nu nogsteeds als ik eraan denk, door mijn hoofd. Ik kan niet zeggen dat ik het 'leuk' vond om dit bezoek aan deze plaatsen te brengen en dat was ook niet waarom ik het deed. Ik wilde de geschiedenis van dit land begrijpen en erkennen wat hier gebeurd is. Iets vreselijks.
De volgende dag hebben Heloise en ik nog het National Museum bezocht, dat vol staat met eeuwenoude beelden van heilige goden en godinnen uit het Boedhisme en Hindoeisme. Erg interessant en ik ben veel meer te weten gekomen over deze religies.

Toen ik terug was in Siem Reap begon het 3 daagse Waterfestival en dit zou groots gevierd worden. Langs de rivier stond het vol met gezellige kraampjes en er waren verschillende podia. Overdag waren er ook boot races, wat erg leuk was om naar te kijken. Ik heb twee super leuke meiden ontmoet in het guesthouse en ze meteen de eerste avond mee de stad in genomen, waar een gezellige sfeer hing en we zijn veel op stap geweest. Ook kwam op donderdag Shiv terug uit Vietnam, dus hebben we exra gefeest!
Die week erna zijn we ook met een groepje naar Kulen Mountain gegaan, ongeveer 1,5 uur vanaf Siem Reap met de auto, waar twee mooie watervallen zijn. Het was echt een top dag en wat een prachtige natuur! Ook heb ik met de twee Engelse meiden de floating village bezocht, waar mensen echt op het water leven en zelfs voor een bezoekje aan de buren een boot(je) moeten nemen. Toch kwam de laatste dag steeds dichterbij, want ik wilde toch ook nog graag naar Thailand. Maar het waren een geweldige laatste aantal dagen in Siem Reap! Op de laatste avond was het afscheid dan ook erg moeilijk. Niet alleen van de stad, maar vooral ook van de geweldige mensen die ik ontmoet heb en vrienden voor het leven die ik hier gemaakt heb.

Op vrijdag ben ik vertrokken richting Bangkok en vanuit daar naar Ayutthya, een gezellig stadje net iets ten Noorden van Bangkok. Op deze plek zat ik in een gezellig guesthouse en hier ontmoette ik ook weer leuke mensen. Meteen merkte en hoorde ik dat in Thailand veel meer Nederlanders zijn dan in Cambodja. De eerste dag heb ik met een Nederlands meisje en een Noorse jongen het stadje doorgecrosst met een scooter, wat nog een heel avontuur was gezien je hier aan de linkerkant van de weg rijdt en we het eerste stuk door druk verkeer moesten. Wel was het een top dag en ik ontdekte dat Ayutthya een erg mooi historisch stadje is met veel mooie tempels en opgravingen van de oude stad. Die avond zijn mijn ouders ook in Ayutthya aangekomen (jaja, daar waren ze weer!) en hebben we gezellig met zijn allen gegeten en gedronken. En de volgende dag (dit keer met de fiets) de binnenstad verkend.

De volgende ochtend vertrok ik alweer vroeg richting het westen. Mijn volgende stop was Kanchanaburi, een stadje omringd door prachtige omgeving met veel watervallen. Hier kwam ik smiddags aan en heb ik voor de volgende dag mijn nacht trein naar het zuiden geboekt. De volgende dag heb ik de Erawan Waterval bezocht, waar je voor 50 baht heen en 50 baht terug (in totaal 100 baht) daarheen gebracht kon worden. De erawan waterval heeft 7 etappes en is ombeschrijfelijk mooi. De watervallen zelf waren natuurlijk mooi, maar wat het vooral oogverblindend maakte was het azuurblauwe water onderaan de watervallen, die veroorzaakt werd door een speciaal soort steen onder water. Als je onder de waterval zwom waande je je in een paradijs. In de ochtend was het nog redelijk rustig maar op een gegeven moment werd het steeds drukker, vooral met Russen, dus ben ik weer terug gegaan. In de avond begon mijn reis richting het zuiden, als eindbestemming het eiland Koh Tao. Dit was inclusief: bus naar het treinstation, eindeljk in de trein die een half uur te laat was, midden in de nacht wakker worden en ontdekken dat ik mijn halte gemist heb, dus 3 uur langer in de trein zitten, eenmaal in Surat Tani (eindbestemming van de trein) nog twee bustripjes naar de boot, 6 uur lang op twee verschillende boten, waarvan de laatste nog erger was dan de eerste en ontzettend schokte en schommelde, en dus omgeven worden door zieke en kotsende mensen (was ik even blij dat ik reispilletjes genomen had), en daarna mijn hostel zoeken met bibberende waterbenen.

Al met al een reis van 22 uur.. Maar wel een ervaring en ik heb veel gezien en meegemaakt. Het maakte veel goed dat ik me nu op een erg mooi tropisch eiland bevond (Koh Tao) en het hostel beviel ook meteen erg goed. Ik heb meteen veel leuke mensen leren kennen waarmee ik meteen het nachtleven op Koh Tao heb leren kennen. Hieronder vielen twee Braziliaanse jongens, die zo lui en sloom zijn als de pest maar super aardig en erg hilarisch (vooral als ze dronken zijn). De volgende dag scooters gehuurd en met twee Brazilianen en een Nederlands meisje het eiland een beetje over gecrosst. Lekker geluierd en uitgebrakt aan het strand. De volgende dag hebben we een snorkel trip gemaakt, wat ook echt super gaaf was. Veel hele mooie kleurrijke vissen gezien, alleen helaas viel het koraal een beetje tegen, maar al met al was het echt een top dag.

De volgende dag een boot (gelukkig nu niet zo'n verschrikkelijke) genomen richting een eiland ten zuiden van Koh Tao, Koh Pangan. De Brazilianen zouden meereizen maar (natuurlijk) misten zij de vroege boot, maar kwamen later aan. Hier ben ik nu een paar dagen en dit eiland is iets groter en is er dus ook meer te doen. Het hostel waar we verblijven, Echo Beach, is echt geweldig en hier zijn dus ook veel mensen die we op Koh Tao ook al hadden ontmoet. Erg gezellig dus! Zondag zijn we wezen stappen met zn allen, en om 12 uur was ik jarig dus hebben we er een mooi feestje van gemaakt. De volgende dag uitgeslapen en zijn we met een paar naar de plek gegaan waar mijn ouders verblijven, want die zitten ook op dit eiland. Hier nog een beetje meer mijn verjaardag gevierd met een etentje, cakejes en balonnen. Het was zeker een verjaardag om nooit te vergeten!

Verder lekker hier met een scooter aan het rondcrossen over het eiland naar watervallen in het binnenland, en aan de kust mooie witte stranden met palmbomen en azuurblauwe zee. Kortom: een top tijd! Ik blijf waarschijnlijk nog een dag en ga dan waarschijnlijk nog weer iets zuidelijker voor ik terug moet naar Bangkok voor mijn vlucht (:(!) volgende week woensdag. Maar het plan kan altijd nog veranderen want ik leef het backpackers leventje, dus mijn plan is: zo weinig mogelijk plan hebben :) En het is heerlijk!!


Veel liefs,
Sita