Het echte Cambodja

Lieve allemaal,

Een dag hier begint niet zonder een enthousiaste haan die je kraaiend uit je slaap doet ontwaken, een vriendelijke glimlach ' sochtends bij het ontbijt of het gevoel van de warme en welkome zonneschijn op je gezicht. Siem Reap lacht je toe als je wakker wordt en voordat je het weet hult de stad zich weer in een gezellige en aangename koele duisternis als de avond valt. De dagen hier zijn weer voorbij gevlogen en ik heb weer veel mogen zien en meemaken.

De laatste paar weken heb ik het echte Cambodja mogen zien, proeven, horen, voelen, ruiken, meemaken, leven. De laatste hele lesweek is inmiddels voorbij en er zijn nog maar twee echte lesgeef dagen over. Ik ben in korte tijd erg gehecht geraakt aan mijn lieve klas en ik wil ze eigenlijk nog helemaal niet missen.. Maandag en dinsdag zullen Helen en ik onze laatste dagen lesgeven, dan is er woensdag (de zoveelste) public holiday, zijn donderdag de eindejaars examens en vrijdag worden er voorbereidingen getroffen voor het einde schooljaarsfeest op zaterdag. Die week erna is de school dicht vanwege het Cambodjaanse waterfestival het weekend erop. Officieel is onze laatste dag dus de dinsdag, maar ik zal tot en in de vakantie ook nog helpen als vrijwilliger op de school.. Zoals ik al eerder schreef, wordt er een nieuw schoolgebouw gebouwd en dat is nu bijna af. In de vakantie week wordt het dus druk heen en weer sjouwen met alle spullen en wordt alles helemaal klaargemaakt voor het nieuwe schooljaar. Na de vakantie zullen de kinderen dus een goede start krijgen van het nieuwe schooljaar in een gloednieuw gebouw! Mijn tijd in Siem Reap zal ik dus iets verlengen en het plan is nu om na het waterfestival ergens richting Thailand te gaan. Maar eerst dus nog even lekker genieten in het prachtige Cambodja, het fijne Siem Reap. Waar ik steeds meer van de mensen, de cultuur en de manier van leven ben gaan houden in deze korte tijd.

Ik kan ook wel zeggen dat ik de laatste weken ook het echte Cambodja heb mogen meemaken. Zo heb ik bijvoorbeeld vorige week een bezoek gebracht aan het Angkor Hospital For Children. En nee, niet als een soort ramptoerist, waar ik een hekel aan heb.. Maar met een van mijn leerlingen, waarvan de ouders schrijnend genoeg geen tijd/energie/moeite konden en wilden steken in de gezondheid van hun eigen kind. Je zult misschien wel denken.. ik begrijp er even niks meer van.. nou ik ook niet, maar hier mijn uitleg..

Het verhaal begint als in mijn tweede lesgeef week een van mijn ochtend leerlingen (ik noem hem even Som, omdat ik zijn echte naam niet perse wil gebruiken) huilend in de klas zit.. Normaal is dit jongetje erg levendig in de klas en ik had al gauw door dat het niet iemand is die om elk klein dingetje huilt, dus er moet wel echt iets aan de hand zijn. Ik vraag hem wat er is en hij laat me zijn arm zien, waar hij duidelijk pijn aan heeft en er zit een nare wond op zijn elleboog. Hij kan moeilijk in het Engels uitleggen wat er gebeurt is dus haal ik een leerling uit een van de oudere klassen om te vertalen. Som is tijdens het spelen in de pauze gevallen en zijn arm doet veel zeer. Ik licht ook Paul in, een vrijwilliger die al lang op de school is en veel dingen regelt, en hij zegt zelf dat Som uit een arm gezin komt en wel vaker snel wondjes oploopt die ook niet gauw helen. We maken de wond schoon, maar na een paar dagen is het nogsteeds niet veel beter, ondanks dat we het steeds blijven schoonmaken. Ook is er een enorme zwelling op Som zijn elleboog komen opzetten en raakt de wond steeds meer geinfecteerd. Som woont vlak achter de school en Paul heeft geprobeerd aan zijn familie duidelijk te maken dat hij het echt door een dokter moet laten checken.. maar het lijkt erop dat ze daar niet al te veel moeite voor willen doen. Als we op een zaterdag ochtend op de school zijn voor een haar-was en spelletjes ochtend, zien Shiv en ik dat de wond steeds erger geinfecteerd is geraakt, zijn arm is op een erg ongewone manier opgezwollen en ik merk aan alles dat Som niet lekker in zijn vel zit en er veel last van heeft. We vinden dat er echt iets moet gebeuren. Paul gaat samen met Som en een oudere leerling naar een lokale dokter om de hoek om het te laten checken. Omdat Som zijn familie arm is en dus geen geld heeft voor de dokter, besluiten Michael (een andere vrijwilliger) en ik de kosten te betalen, die zo'n 15 dollar bedragen (zo'n 12 eur), wat wel meevalt. De dokter kijkt er naar en maakt de wond schoon maar zegt ook dat hij sterk adviseerd om met hem naar het ziekenhuis te gaan om een eventuele botbreuk te checken. Paul probeert dit duidelijk te maken aan Som zijn familie en geeft hen ook de antibiotica die de dokter voorgeschreven heeft. Als we maandag op school komen (ik ben zelf die dag ziek en ben alleen in de ochtend naar school gegaan) hoor ik dat zijn moeder hem de antibiotica weigert te geven omdat ze het niet vertrouwd, en inmiddels is de situatie nog niet verbetert. Ook weigeren ze met hem naar het ziekenhuis te gaan, terwijl er op een korte afstand een GRATIS kinder ziekenhuis is. Ze zien de situatie simpelweg niet ernstig genoeg in, wat me erg boos en verdrietig maakt. Op dinsdag voel ik me beter en besluit ik om na mijn ochtend les samen met Som naar het ziekenhuis te gaan. Er moet namelijk echt iets gebeuren, want als het zo doorgaat zal Som van deze infectie alleen maar zieker worden. We vragen zijn familie om permissie om hem mee te nemen naar het ziekenhuis en Paul en Tine brengen me met Som naar het ziekenhuis, waar ik hem eerst moet laten registreren, waarna een lange middag van wachten, wachten en nog meer wachten aanbreekt. Het is een aparte gewaarwording, dit ziekenhuis te bezoeken. Overal om me heen zitten (vooral moeders maar ook een aantal vaders), met voornamelijk kinderen onder de 4 op hun schoot, te wachten. Om me heen hoor ik gehuil en zie ik kinderen die er niet goed aantoe zijn. Toch wacht iedereen geduldig af tot ze worden verlost door het horen van de naam van hun kind die door de luidspreker schalt, wat betekent dat hij/zij aan de beurt is voor de volgende stap van het proces. Ik wist dat het een lange wachttijd zou worden, gezien het feit dat het een gratis ziekenhuis is, en dit had ik ook al gehoord van Paul, maar uiteindelijk hadden we om 17.00 nogsteeds geen dokter gezien (na al 5 uur wachten). Na van het kastje naar de muur gestuurd te worden (en mijn nogal dringende verzoek om toch zsm een dokter te zien), zaten we om 17.45 voor de neus van een dokter. Er werd een rontgen foto gemaakt en de wond werd schoongemaakt. Op de rontgen zagen ze een klein breukje en we zouden donderdag moeten terugkomen voor gips en het wondweefsel weg te snijden. Doodvermoeid gingen we rond 7 uur op de weg terug naar Som's familie. Daar heeft Lucy, een dochter van Ali, de directrice van de school en die op het terrein van de school woont, geholpen het verhaal aan zijn familie te vertellen en heeft zij beloofd er voor te zorgen dat Som zijn antibiotica en pijnstilling zou slikken en op woensdag de wond schoon te maken. Donderdag vroeg in de ochtend ging ik weer opweg om Som op te halen voor deel twee van ons ziekenhuis avontuur. En na nog eens 5 uur wachten werden we geholpen door een andere dokter, die ons vertelde dat de breuk niet al te erg was en dat een mitella genoeg was om er voor te zorgen dat zijn arm in dezelfde positie zou blijven en dus op die manier kon helen. Wel noemde hij dat de wond elke dag in het ziekenhuis moest worden schoongemaakt, de komende 5 dagen. Al gauw vertelde ik hem dat dat waarschijnlijk niet mogelijk was, omdat zijn familie hem niet elke dag zou kunnen brengen en wij zouden dat weekend ook niet kunnen gaan. De dokter heeft toen met Som gepraat in het khmer en vertelt dat hij zich zorgen maakt over de gezinssituatie. Hij heeft ons toen doorgestuurd naar de Social Services, waar ik terecht kwam in de Social Work Unit van het ziekenhuis. Ik was blij verrast dat deze unit er was, want tijdens het wachten had ik er zelf veel over nagedacht of dat soort dingen hier in dit ziekenhuis zou bestaan. Eenmaal in de social work unit heb ik met een brok in mijn keel het verhaal verteld en heeft een van de social workers met Som gepraat, die daarna erg stil en verdrietig was. Ik had zelf ook de tranen in mijn ogen staan.. Ik was boos, verdrietig, ontdaan, teleurgesteld en had vooral veel gevoel van onbegrip. Hoe kun je nou niet zorgen voor je eigen familie? De social worker beloofde om contact op te nemen met zijn familie via het gegeven telefoonnummer, om ze er van te overtuigen hoe belangrijk het was om Som naar het ziekenhuis te brengen voor nazorg. Na weer een lange uitleg bij de familie over de situatie, samen met Lucy (gelukkig waren de ouders me wel erg dankbaar) ging ik met veel dingen aan mijn hoofd het weekend in. Wat zou er gebeuren? Zou zijn familie nu wel de ernst van de situatie gaan inzien? Ik had het ze samen met Lucy zo goed mogelijk duidelijk proberen te maken, en hopelijk zouden ze het gaan begrijpen..

Tot mijn grote vreugde kwam Som die week erna veel vrolijker op school en was de zwelling op zijn arm aanzienlijk minder. Het verband dat hij had leek ook redelijk nieuw en hij had weer zijn oude vertrouwde praatjes. Paul zei dat hij dacht dat zijn familie hem uiteindelijk wel heeft meegenomen naar het ziekenhuis. Of Social Services uiteindelijk nog contact heeft opgenomen met zijn familie weet ik niet, maar het belangrijkste is dat Som aan de beterende hand is en weer zijn oude zelf lijkt te worden.

Dit hele avontuur heeft me mijn ogen geopend, en mij de echte armoedige, schrijnende kant van Cambodja laten zien. Het heeft mijn kijk op de wereld verandert. Ik ben blij dat ik Som heb kunnen helpen, maar tegelijk weet ik ook dat als deze situatie zich nog eens voordoet, bij Som of in een ander soortgelijk gezin, er niet altijd iemand in de buurt zal zijn om wel zich over de kinderen te bekommeren. Dit is een situatie die veel vaker voorkomt dan dat wij weten en ik ben me hier zeer bewust van en denk er nog veel overna. Deze situatie heeft me diep geraakt. Ik ben blij dat Som weer beter is, en mij elke schooldag weer heel vrolijk zijn helende arm laat zien.

Tussen dit hele verhaal door, zijn er ook nog andere dingen gaande geweest in mijn Cambodjaanse leventje. Papa en mama zijn namelijk op bezoek geweest! Het was erg leuk om ze te kunnen laten zien waar ik me gesetteld heb en waar ik lesgeef. Samen met hun heb ik ook een bezoek gebracht aan Angkor Wat, de opgegraven en van oudsher hindoe tempels. Het was een vermoeiende maar indrukwekkende dag, vol met veel adembenemende uitzichten, prachtige pitoreske plekjes, en helaas ook veel chinese toeristen die steeds voor mijn camera langsliepen (grr). Wat ik vooral indrukwekkend vond was de laatste tempel van Angkor Wat zelf, waar je helemaal naar boven klimt en een fantastisch uitzicht hebt, en het zien van de tempel die helemaal begroeid is met bos. Het was echt prachtig, en heel fijn om dit met mn ouders te kunnen delen.

Jammergenoeg moesten ze me op dinsdag weer verlaten om hun reis te vervolgen. En helaas is Shiv die avond ook vertrokken richting Vietnam, om daar vrijwilligerswerk te doen in de jungle. Helen is er nog wel, de nieuwe vrijwilligers zijn gearriveerd, ik heb leuke meiden leren kennen op yoga en ik ga ook nog veel om met de cambodjaanse vrienden die Shiv en ik hier gemaakt hebben, dus gelukkig komen er genoeg leuke nieuwe mensen voor in de plaats. En Shiv vertelde me ook dat ze misschien voor het waterfestival terugkomt naar Siem Reap, wat natuurlijk super leuk zou zijn!

Vanavond gaan we drankjes doen met de nieuwe vrijwilligers en wat mensen van het guesthouse, en morgen heb ik nog geen idee wat de plannen zijn (wat ook wel eens lekker is gezien het feit dat ik het toch best druk gehad heb).

Bedankt voor het lezen van mijn blog allemaal! :) Een fijne herfstvakantie nog (eventjes) en succes met de kou (hi hi :)).

Veel liefs uit het mooie Siem Reap, waar ik me steeds meer en meer thuis ben gaan voelen.

Sita